Ινδονησία-Βιβλίο
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Στην
(γνωστή μας) "δημοκρατική μεταβατική" Ινδονησία
έχει
"προκύψει" ότι ένας από τους υποψηφίους που έχασαν
στις
"ελεύθερες" προεδρικές εκλογές που "τελέστηκαν εκεί"-
αλλά
ο οποίος "τύχαινε πριν" να είναι στρατηγός-αμφισβήτησε
τη
"νομιμότητα" του αποτελέσματος(χωρίς να έχει δίκιο όπως
όλα
δείχνουν) και οι οπαδοί του-που "σχετίζονται"
με
"Μουσουλμανικές" ακροδεξιές οργανώσεις-βγήκαν στους δρόμους
στην
πρωτεύουσα Τζακάρτα και σε έτερες πόλεις της "χώρας"
και
τα έκαναν κυριολεκτικά μπίλιες κραυγάζοντας συνθήματα κατά
των
"Κομμουνιστών Κινέζων"(!!!) 1,με τον έως τώρα απολογισμό
των
συνεπακόλουθων συγκρούσεων με τον "επίσημο" στρατό και αστυνομία
του
αστικού κράτους-οι οποίοι δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένοι
που
θα έρχονταν αντιμέτωποι με σάρκα εκ της σαρκός τους για
να
επιβάλλουν την "δημοκρατική τάξη"-να είναι 6 νεκροί "πολίτες"
και
πολλοί περισσότεροι τραυματίες ομοίως
(Βλέπε
CNA Asia της 23ης Μαϊου,στο Διαδίκτυο
και
τo άρθρο του "South China Morning Post",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Indonesia riots: Prabowo Subianto tells supporters to go home
after
unrest over election results leaves six dead").
Με
τα παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου,ας πάμε
στην
"χώρα μας"-και υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"-
για
να δούμε το βιβλίο του Jeffrey Edward Green
με τίτλο
"The
Shadow of Unfairness: A Plebeian theory of Liberal Democracy"(εκδόσεις
Oxford
2019) το οποίο είναι ένα "πρωτότυπο" ρεφορμιστικό πόνημα.
Η
"πρωτοτυπία" του εν λόγω πονήματος βρίσκεται στο ότι
σε
αντίθεση με αυτό που συνήθως κάνει η ρεφορμιστική "επιχειρηματολογία"-
η
οποία εξιδανικεύει την αστική "δημοκρατία" για να πουλήσει
την
πραμάτεια της σε όσους θέλουν να την αγοράσουν-
ο
συγγραφέας αυτού(του πονήματος) κάνει το αντίθετο,δηλαδή
χωρίς
να χρησιμοποιεί "Μαρξιστική" ορολογία λέει ευθέως πως
η
"φιλελεύθερη δημοκρατία" είναι ένα καθεστώς δομικής ανισότητας
σε
επίπεδο πλούτου και ισχύος και ότι κατά συνέπεια όσο υπάρχει
οι
περισσότεροι "πολίτες αυτής" θα είναι "πολίτες δεύτερης κατηγορίας",
αλλά
όμως τα παραπάνω ορθά δεν οδηγούν στο ελάχιστο "άρα"
τον
συγγραφέα σε "βίαια" επαναστατικά συμπεράσματα
"διότι"
τάχα "η επανάσταση είτε δεν μπορεί να γίνει είτε θα οδηγήσει στο Σταλινισμό"
και
για να "υποστηρίξει" την "επιχειρηματολογία" του φέρνει τις "μαρτυρίες"
των
υπεράνω υποψίας(γνωστών μας) "Αριστερών" και "ριζοσπαστών"
Ζιζέκ
και Μπαντιού(σελ.13,171).
Αφού
λοιπόν έχει στήσει έτσι το "θεωρητικό σκηνικό"
του
αυτό που "έπεται" είναι το κάλεσμα στους από κάτω
να
παραδεχθούν ότι θα είναι αιώνια υποταγμένοι(!!!)
και
σε αυτή την "ρεαλιστική" βάση(όπως ρητά λέει),
να
πάρουν ως "πρότυπο" τους πληβείους της "Δημοκρατικής" Ρώμης
(!!!!)
και να "μάθουν να ζουν με την υποταγή τους"
(!!!)
διεκδικώντας κάποια στοιχειώδη δικαιώματα
και
κατά καιρούς ικανοποιώντας τις "ψυχικές εντάσεις"
που
"δημιουργεί η κοινωνική κατάσταση τους" με
την
αναζήτηση εξιλαστηρίων θυμάτων
(!!!)
μεταξύ κάποιων προβεβλημένων μελών της άρχουσας τάξης
αλλά
πέραν αυτού καλλιεργώντας μία ορισμένη "αδιαφορία
για
την πολιτική" που "ποτέ δεν θα είναι πλήρως ικανοποιητική
για
ανθρώπους στην κατάσταση τους".
Όπως
"θα έπρεπε" να είναι προφανές το εν λόγω βιβλίο είναι
μία
ανάκλαση των(και προσαρμογή
σε)
"μετά την κρίση"(του 2008) συνθηκών
και
του "όλο και πιο επίσημα" ολιγαρχικού χαρακτήρα
των
"δημοκρατιών μας" που γίνεται "όλο και πιο" δύσκολο
να
καλυφτεί πίσω από τα όποια φτιασιδώματα,
πλην
όμως η "λύση" του ρεφορμισμού "μειωμένων προσδοκιών"
την
οποία προτείνει για τους από κάτω θα είναι εξίσου καταστρεπτική
όσο
και οι όποιοι hip ρεφορμισμοί
που
παίζουν στην πιάτσα καθώς λ.χ. μιλώντας
για
το "πρότυπο του",δηλαδή
τους
πληβείους της "Δημοκρατικής" Ρώμης
"ξεχνάει"
το προφανές: Ότι δηλαδή τελικά έχασαν όλα τους τα δικαιώματα
με
το πέρασμα στην Αυτοκρατορία και φυσικά
τυχόν
ανάλογες "πληβειακές" συμπεριφορές την σήμερον ημέρα
(που
"ήδη" έχουν αρχίσει να εμφανίζονται για όποιον θέλει να κοιτάει)
το
μόνο που θα "πετύχουν" θα είναι να επιταχύνουν
την
"επίσημη" ολιγαρχική στροφή στις "κοινωνίες μας"
και
πέραν τούτου ουδέν,
που
δεν έχει τίποτα το "εκπληκτικό" στην "εποχή μας"2
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας
ο
οποίος να οδηγήσει
την
"αυθόρμητη" κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί" και ¨εδώ"
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Όπου,
καθόλου τυχαία,η αναφορά στους "Κινέζους Κομμουνιστές"
που
υποτίθεται "απειλούν το Ισλάμ" στην Ινδονησία
ήταν
και μία κραυγή των στρατιωτικών και των ταγμάτων θανάτου που "τέλεσαν"
το
πραξικόπημα|υπέρ σφαγή του 1965 "εκεί"(το οποίο γνωρίζουμε)
και
των οποίων(στρατιωτικών και ταγμάτων θανάτου δηλαδή)
οι
νυν "εκεί διαμαρτυρόμενοι"
είναι
οι πολιτικοί και "πνευματικοί" συνεχιστές.
2)Όπου,
στην πρώην Συρία "προέκυψε" μία "νέα" επίθεση
κατά
αεροπορικής βάσης "εκεί" των "ισχυρών" Ρώσων από τους "εξεγερμένους"
(Βλέπε
το άρθρο του RT,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Missiles fired at Russian Khmeimim airbase in Syria
amid
massive militant offensive-MoD") ως μέρος μίας κοινής αντεπίθεσης
των
"αντιπολιτευόμενων" που "πρόσκεινται" στην "Τουρκία"
με
τους "αντικαθεστωτικούς" που "πρόσκεινται" στην Αλ-Κάιντα
κατά
των ενόπλων "του" τυράννου Άσαντ του Β΄που "υποστηρίζουν"
οι
ιπτάμενοι ένοπλοι "της" Μόσχας
στην
υποτίθεται "αποστρατικοποιημένη ζώνη" στο Ιντλίμπ
(Βλέπε
το άρθρο του "Al-Jazeera",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Turkey-backed fighters join forces with HTS rebels in Idlib").
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Στην
(γνωστή μας) "δημοκρατική μεταβατική" Ινδονησία
έχει
"προκύψει" ότι ένας από τους υποψηφίους που έχασαν
στις
"ελεύθερες" προεδρικές εκλογές που "τελέστηκαν εκεί"-
αλλά
ο οποίος "τύχαινε πριν" να είναι στρατηγός-αμφισβήτησε
τη
"νομιμότητα" του αποτελέσματος(χωρίς να έχει δίκιο όπως
όλα
δείχνουν) και οι οπαδοί του-που "σχετίζονται"
με
"Μουσουλμανικές" ακροδεξιές οργανώσεις-βγήκαν στους δρόμους
στην
πρωτεύουσα Τζακάρτα και σε έτερες πόλεις της "χώρας"
και
τα έκαναν κυριολεκτικά μπίλιες κραυγάζοντας συνθήματα κατά
των
"Κομμουνιστών Κινέζων"(!!!) 1,με τον έως τώρα απολογισμό
των
συνεπακόλουθων συγκρούσεων με τον "επίσημο" στρατό και αστυνομία
του
αστικού κράτους-οι οποίοι δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένοι
που
θα έρχονταν αντιμέτωποι με σάρκα εκ της σαρκός τους για
να
επιβάλλουν την "δημοκρατική τάξη"-να είναι 6 νεκροί "πολίτες"
και
πολλοί περισσότεροι τραυματίες ομοίως
(Βλέπε
CNA Asia της 23ης Μαϊου,στο Διαδίκτυο
και
τo άρθρο του "South China Morning Post",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Indonesia riots: Prabowo Subianto tells supporters to go home
after
unrest over election results leaves six dead").
Με
τα παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου,ας πάμε
στην
"χώρα μας"-και υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"-
για
να δούμε το βιβλίο του Jeffrey Edward Green
με τίτλο
"The
Shadow of Unfairness: A Plebeian theory of Liberal Democracy"(εκδόσεις
Oxford
2019) το οποίο είναι ένα "πρωτότυπο" ρεφορμιστικό πόνημα.
Η
"πρωτοτυπία" του εν λόγω πονήματος βρίσκεται στο ότι
σε
αντίθεση με αυτό που συνήθως κάνει η ρεφορμιστική "επιχειρηματολογία"-
η
οποία εξιδανικεύει την αστική "δημοκρατία" για να πουλήσει
την
πραμάτεια της σε όσους θέλουν να την αγοράσουν-
ο
συγγραφέας αυτού(του πονήματος) κάνει το αντίθετο,δηλαδή
χωρίς
να χρησιμοποιεί "Μαρξιστική" ορολογία λέει ευθέως πως
η
"φιλελεύθερη δημοκρατία" είναι ένα καθεστώς δομικής ανισότητας
σε
επίπεδο πλούτου και ισχύος και ότι κατά συνέπεια όσο υπάρχει
οι
περισσότεροι "πολίτες αυτής" θα είναι "πολίτες δεύτερης κατηγορίας",
αλλά
όμως τα παραπάνω ορθά δεν οδηγούν στο ελάχιστο "άρα"
τον
συγγραφέα σε "βίαια" επαναστατικά συμπεράσματα
"διότι"
τάχα "η επανάσταση είτε δεν μπορεί να γίνει είτε θα οδηγήσει στο Σταλινισμό"
και
για να "υποστηρίξει" την "επιχειρηματολογία" του φέρνει τις "μαρτυρίες"
των
υπεράνω υποψίας(γνωστών μας) "Αριστερών" και "ριζοσπαστών"
Ζιζέκ
και Μπαντιού(σελ.13,171).
Αφού
λοιπόν έχει στήσει έτσι το "θεωρητικό σκηνικό"
του
αυτό που "έπεται" είναι το κάλεσμα στους από κάτω
να
παραδεχθούν ότι θα είναι αιώνια υποταγμένοι(!!!)
και
σε αυτή την "ρεαλιστική" βάση(όπως ρητά λέει),
να
πάρουν ως "πρότυπο" τους πληβείους της "Δημοκρατικής" Ρώμης
(!!!!)
και να "μάθουν να ζουν με την υποταγή τους"
(!!!)
διεκδικώντας κάποια στοιχειώδη δικαιώματα
και
κατά καιρούς ικανοποιώντας τις "ψυχικές εντάσεις"
που
"δημιουργεί η κοινωνική κατάσταση τους" με
την
αναζήτηση εξιλαστηρίων θυμάτων
(!!!)
μεταξύ κάποιων προβεβλημένων μελών της άρχουσας τάξης
αλλά
πέραν αυτού καλλιεργώντας μία ορισμένη "αδιαφορία
για
την πολιτική" που "ποτέ δεν θα είναι πλήρως ικανοποιητική
για
ανθρώπους στην κατάσταση τους".
Όπως
"θα έπρεπε" να είναι προφανές το εν λόγω βιβλίο είναι
μία
ανάκλαση των(και προσαρμογή
σε)
"μετά την κρίση"(του 2008) συνθηκών
και
του "όλο και πιο επίσημα" ολιγαρχικού χαρακτήρα
των
"δημοκρατιών μας" που γίνεται "όλο και πιο" δύσκολο
να
καλυφτεί πίσω από τα όποια φτιασιδώματα,
πλην
όμως η "λύση" του ρεφορμισμού "μειωμένων προσδοκιών"
την
οποία προτείνει για τους από κάτω θα είναι εξίσου καταστρεπτική
όσο
και οι όποιοι hip ρεφορμισμοί
που
παίζουν στην πιάτσα καθώς λ.χ. μιλώντας
για
το "πρότυπο του",δηλαδή
τους
πληβείους της "Δημοκρατικής" Ρώμης
"ξεχνάει"
το προφανές: Ότι δηλαδή τελικά έχασαν όλα τους τα δικαιώματα
με
το πέρασμα στην Αυτοκρατορία και φυσικά
τυχόν
ανάλογες "πληβειακές" συμπεριφορές την σήμερον ημέρα
(που
"ήδη" έχουν αρχίσει να εμφανίζονται για όποιον θέλει να κοιτάει)
το
μόνο που θα "πετύχουν" θα είναι να επιταχύνουν
την
"επίσημη" ολιγαρχική στροφή στις "κοινωνίες μας"
και
πέραν τούτου ουδέν,
που
δεν έχει τίποτα το "εκπληκτικό" στην "εποχή μας"2
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας
ο
οποίος να οδηγήσει
την
"αυθόρμητη" κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί" και ¨εδώ"
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Όπου,
καθόλου τυχαία,η αναφορά στους "Κινέζους Κομμουνιστές"
που
υποτίθεται "απειλούν το Ισλάμ" στην Ινδονησία
ήταν
και μία κραυγή των στρατιωτικών και των ταγμάτων θανάτου που "τέλεσαν"
το
πραξικόπημα|υπέρ σφαγή του 1965 "εκεί"(το οποίο γνωρίζουμε)
και
των οποίων(στρατιωτικών και ταγμάτων θανάτου δηλαδή)
οι
νυν "εκεί διαμαρτυρόμενοι"
είναι
οι πολιτικοί και "πνευματικοί" συνεχιστές.
2)Όπου,
στην πρώην Συρία "προέκυψε" μία "νέα" επίθεση
κατά
αεροπορικής βάσης "εκεί" των "ισχυρών" Ρώσων από τους "εξεγερμένους"
(Βλέπε
το άρθρο του RT,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Missiles fired at Russian Khmeimim airbase in Syria
amid
massive militant offensive-MoD") ως μέρος μίας κοινής αντεπίθεσης
των
"αντιπολιτευόμενων" που "πρόσκεινται" στην "Τουρκία"
με
τους "αντικαθεστωτικούς" που "πρόσκεινται" στην Αλ-Κάιντα
κατά
των ενόπλων "του" τυράννου Άσαντ του Β΄που "υποστηρίζουν"
οι
ιπτάμενοι ένοπλοι "της" Μόσχας
στην
υποτίθεται "αποστρατικοποιημένη ζώνη" στο Ιντλίμπ
(Βλέπε
το άρθρο του "Al-Jazeera",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Turkey-backed fighters join forces with HTS rebels in Idlib").
