Κολομβία-Χονγκ Κονγκ-Σχόλιο
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Ενώ,
στην(γνωστή μας) Κολομβία "προέκυψε" ότι οι ένοπλοι
του
αστικού κράτους "της" σκότωσαν σε επίθεση τους 9 μέλη
των
πρώην ένοπλων ρεφορμιστών του FARC
που
επιχείρησαν να ξανά|πάρουν
τα
όπλα,μετά την χρεοκοπία της "ειρηνευτικής συμφωνίας"-που
οι
αντί|"ηγέτες τους" υπέγραψαν με τους χασάπηδες διαδόχους
του
χασάπη Ουρίμπε-και την συνεπακόλουθη εξαπόλυση
των
ανεμπόδιστων ταγμάτων θανάτου κατά των άοπλων "πολιτών"
(Βλέπε
το άρθρο του "The Defense Post",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Colombia troops kill 9 FARC dissidents in San Viande del Cagnon raid"),
στο
(γνωστό μας) Χονγκ Κονγκ "προέκυψαν "νέες"-
και
πολύ έντονες- συγκρούσεις μεταξύ
των
"αρνητικών" διαδηλωτών και της αστυνομίας
του
"τοπικού" καπιταλιστικού κράτους
(Βλέπε
BBC της 1ης Σεπτεμβρίου,στο Διαδίκτυο
και
το άρθρο του "Reuters",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Hong Kong commercial centers paralyzed
as
protesters,police exchange petrol bombs and tear gas")-
έτσι
επιβεβαιώνοντας την χθεσινή εκτίμηση μας για το
ότι
οι μαζικές συλλήψεις "ακτιβιστών" που αυτή(αστυνομία) έκανε
για
λογαριασμό της "επίσημα" ολιγαρχικής κυβέρνησης της πόλης
και
των πατρόνων της αρχόντων του Πεκίνου μάλλον διευκόλυναν
την
εξαπόλυση των λαϊκών "αρνητικών ακροτήτων" καθώς απομάκρυναν
από
το προσκήνιο υπερμάχους της "ειρηνικά|ειρηνικά" γραμμής
από
τις "μεσαίες τάξεις".
Με
τα παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου,ας πάμε τώρα στην "χώρα μας"-
και
υπερήφανο μέλος της Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"-
για
να σχολιάσουμε-
από
την πλευρά του μη-"φυσικού" Επαναστατικού Μαρξισμού και όχι "άλλη" βέβαια-
με
αφορμή τον σημερινό "εορτασμό" της 80ης επετείου της έναρξης
του
Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου πως για να εξαπολυθεί ένας Τρίτος
αυτό
που χρειάζεται είναι είτε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση των αρχουσών τάξεων
και
των κρατών που θα αποφασίσουν την "τέλεση" του ότι το "εγχείρημα τους"
έχει
πιθανότητες να βγει πετυχημένο είτε η εκτίμηση από μέρους των προαναφερθέντων
"παικτών"
πως τα(περιλάλητα) "διακυβεύματα" για αυτούς είναι εξαιρετικά σοβαρά-
πρακτικά
"υπαρξιακού" χαρακτήρα-"δικαιολογώντας" έτσι το ρίσκο της εκμηδένισης
που
ο πυρηνικός πόλεμος αναπόφευκτα συνεπάγεται είτε και τα δύο.
Στην
βάση της μέχρι τώρα τεχνικής εξέλιξης δεν μοιάζει να μπορούν
να
ξεπεραστούν τα πυρηνικά όπλα που σημαίνει ότι το ρίσκο της αμοιβαίας καταστροφής
σε
περίπτωση ολοκληρωτικού πολέμου-και όχι "απλώς" κάποιων "θερμών επεισοδίων"
ή
συνοριακών συγκρούσεων-μεταξύ Μεγάλων ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων παραμένει ακέραιο.
Άρα
(χωρίς εισαγωγικά) λοιπόν ως προς αυτό το σκέλος της εξίσωσης δεν έχουν αλλάξει τα δεδομένα
που
είναι γνωστά από το 1945 ή 1949(όταν απέκτησε και η "Σοβιετική" Ένωση την ατομική βόμβα)
και
δεν μπορούμε να πούμε ότι από αυτή την 'οπτική" έχουν αυξηθεί οι σχετικοί κίνδυνοι
οι
οποίοι χοντρικά παραμένουν οι ίδιοι που ήταν και στον "παλαιό" Ψυχρό Πόλεμο 1.
Από
την μεριά των(περιλάλητων)"διακυβευμάτων" όμως που θα κριθούν
σε
μία δυνητική ολοκληρωτική πολεμική σύγκρουση μεταξύ Μεγάλων ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων
υπάρχει
μία πολύ ορατή αλλαγή που πρόκειται να δούμε να γιγαντώνεται στα επόμενα χρόνια-
και
η οποία "ήδη" έχει αρχίσει να επηρεάζει το "τοπίο" όπως φάνηκε με τις "σκέψεις"
του
Τραμπ για την αγορά της Γροιλανδίας 2 ή την διεθνή "συζήτηση" για
το
"σε ποιον ανήκει ο Αμαζόνιος?"-δηλαδή η επίδραση 3
της
αλλαγής του κλίματος-που προκαλεί σε βάρος των από κάτω
ο
σε ιστορική παρακμή και πτώση καπιταλισμός
και
τα κράτη που τον θωρακίζουν,
μέσα
στο τέλειο στρατηγικό κενό-
στις
γεωπολιτικές "ισορροπίες",στις "δημογραφικές ισορροπίες" 4
κ.λ.π.
που όλα αυτά μπορούν να-και σε κάποιες περιπτώσεις σίγουρα θα-
βάλουν
πιέσεις ή|και δημιουργήσουν "πειρασμούς" πάνω στις κυρίαρχες τάξεις
και
τα κράτη τους τέτοιες|τέτοιους που κανένας από τους κοινωνικά ομοίους τους
μετά
τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχει έως τώρα γνωρίσει,
με
ότι αυτό συνεπάγεται-που σαφώς "δεν θα είναι ευχάριστο",
πλην
όμως αναπόφευκτο στην "εποχή μας" 5
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας
ο
οποίος να οδηγήσει
την
"αυθόρμητη" κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Το
οποίο,προς αποφυγήν "παρανοήσεων",
δεν
σημαίνει ότι είναι μικροί οι κίνδυνοι.
Η
"ανθρωπότητα" πέρασε πολύ κοντά
από
την ολοκληρωτική καταστροφή το 1962
και
το 1983(όπως έχουμε ξανά|πει "παλαιότερα")
πλην
όμως αυτή αποφεύχθηκε
διότι
ουδείς "παίκτης" ήθελε "επίτηδες" να ξεκινήσει έναν πόλεμο
και
υπό αυτή την "οπτική" ο "Παλαιός" Ψυχρός Πόλεμος
ήταν
ένα διάστημα "σταθερότητας".
2)Για
τις οποίες "σκέψεις"-που βεβαίως
δεν
έχουν εγκαταλειφθεί-λέγεται
ότι
"ξεκίνησαν" όταν "εκδηλώθηκε"
το
"επενδυτικό ενδιαφέρον" της "ισχυρής" Κίνας
για
την Γροιλανδία κάνοντας έτσι τον "ετερόδοξο"
να
πει ότι "δεν θα μείνουμε πίσω"
(Βλέπε
το άρθρο του "South China Morning Post",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Did China΄s growing presence in the Arctic
prompt
Donald Trump΄s offer to buy Greenland?").
3)Που
την έχουμε παρομοιάσει "παλαιότερα"
όχι
απλώς με την αλλαγή της θέσης των πιονιών
στην
"σκακιέρα" αλλά με την αλλαγή της μορφής
της
ίδιας της "σκακιέρας".
4)Λ.χ.
εάν γίνεται τέτοια φασαρία και ορυμαγδός
με
τις "ροές" τώρα,τι θα γίνεται εάν αρχίσουμε
να
μιλάμε για πλήθη-πολύ μεγαλύτερα-
από
"κλιματικούς πρόσφυγες",τα οποία
σίγουρα
αργά ή γρήγορα πρόκειται να εμφανιστούν?
Είναι
σαφές πως ο "πρώτος όροφος" του πολιτικού εποικοδομήματος-
δηλαδή
τα κράτη|"έθνη"-θα βρεθεί υπό "ακόμα πιο" μεγάλη πίεση
από
αυτή την οποία υφίσταται τώρα και οι αντιδράσεις
του
σε αυτήν θα είναι τουλάχιστον "εκρηκτικές".
5)Όπου,
στην πρώην Συρία "προέκυψε" πυραυλικό πλήγμα
των-
"σε αποχώρηση"-ενόπλων "των" Η.Π.Α. κατά μαζέματος επικεφαλής
των
"φανατικών εξεγερμένων" στην τάχα "αποστρατικοποιημένη ζώνη"
του
Ιντλίμπ-όπου ξανά|έγινε "εκεχειρία" από την τυραννία του Άσαντ του Β΄
μετά
από "προτροπή" των "συμμάχων του" αρχόντων του Κρεμλίνου-
με
απολογισμό 50 νεκρούς "φανατικούς αντικαθεστωτικούς"
(Βλέπε
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Syria war: US missile strike on "al-Qaeda leaders" in Idlib"),
που
(το εν λόγω χτύπημα δηλαδή) αντικειμενικά στρέφεται κατά
της
"Τουρκίας"-η οποία αυτή την στιγμή έχει τις καλύτερες παρτίδες
με
τα προαναφερθέντα "λουλούδια" που την βοηθούν στην εισβολή
της
στην πρώην "χώρα"-και είναι ένα "μήνυμα" να μην το παρά|κάνει
στις
χωρίς αρχές παρτίδες με τον "ισχυρό" Πούτιν.
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Ενώ,
στην(γνωστή μας) Κολομβία "προέκυψε" ότι οι ένοπλοι
του
αστικού κράτους "της" σκότωσαν σε επίθεση τους 9 μέλη
των
πρώην ένοπλων ρεφορμιστών του FARC
που
επιχείρησαν να ξανά|πάρουν
τα
όπλα,μετά την χρεοκοπία της "ειρηνευτικής συμφωνίας"-που
οι
αντί|"ηγέτες τους" υπέγραψαν με τους χασάπηδες διαδόχους
του
χασάπη Ουρίμπε-και την συνεπακόλουθη εξαπόλυση
των
ανεμπόδιστων ταγμάτων θανάτου κατά των άοπλων "πολιτών"
(Βλέπε
το άρθρο του "The Defense Post",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Colombia troops kill 9 FARC dissidents in San Viande del Cagnon raid"),
στο
(γνωστό μας) Χονγκ Κονγκ "προέκυψαν "νέες"-
και
πολύ έντονες- συγκρούσεις μεταξύ
των
"αρνητικών" διαδηλωτών και της αστυνομίας
του
"τοπικού" καπιταλιστικού κράτους
(Βλέπε
BBC της 1ης Σεπτεμβρίου,στο Διαδίκτυο
και
το άρθρο του "Reuters",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Hong Kong commercial centers paralyzed
as
protesters,police exchange petrol bombs and tear gas")-
έτσι
επιβεβαιώνοντας την χθεσινή εκτίμηση μας για το
ότι
οι μαζικές συλλήψεις "ακτιβιστών" που αυτή(αστυνομία) έκανε
για
λογαριασμό της "επίσημα" ολιγαρχικής κυβέρνησης της πόλης
και
των πατρόνων της αρχόντων του Πεκίνου μάλλον διευκόλυναν
την
εξαπόλυση των λαϊκών "αρνητικών ακροτήτων" καθώς απομάκρυναν
από
το προσκήνιο υπερμάχους της "ειρηνικά|ειρηνικά" γραμμής
από
τις "μεσαίες τάξεις".
Με
τα παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου,ας πάμε τώρα στην "χώρα μας"-
και
υπερήφανο μέλος της Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"-
για
να σχολιάσουμε-
από
την πλευρά του μη-"φυσικού" Επαναστατικού Μαρξισμού και όχι "άλλη" βέβαια-
με
αφορμή τον σημερινό "εορτασμό" της 80ης επετείου της έναρξης
του
Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου πως για να εξαπολυθεί ένας Τρίτος
αυτό
που χρειάζεται είναι είτε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση των αρχουσών τάξεων
και
των κρατών που θα αποφασίσουν την "τέλεση" του ότι το "εγχείρημα τους"
έχει
πιθανότητες να βγει πετυχημένο είτε η εκτίμηση από μέρους των προαναφερθέντων
"παικτών"
πως τα(περιλάλητα) "διακυβεύματα" για αυτούς είναι εξαιρετικά σοβαρά-
πρακτικά
"υπαρξιακού" χαρακτήρα-"δικαιολογώντας" έτσι το ρίσκο της εκμηδένισης
που
ο πυρηνικός πόλεμος αναπόφευκτα συνεπάγεται είτε και τα δύο.
Στην
βάση της μέχρι τώρα τεχνικής εξέλιξης δεν μοιάζει να μπορούν
να
ξεπεραστούν τα πυρηνικά όπλα που σημαίνει ότι το ρίσκο της αμοιβαίας καταστροφής
σε
περίπτωση ολοκληρωτικού πολέμου-και όχι "απλώς" κάποιων "θερμών επεισοδίων"
ή
συνοριακών συγκρούσεων-μεταξύ Μεγάλων ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων παραμένει ακέραιο.
Άρα
(χωρίς εισαγωγικά) λοιπόν ως προς αυτό το σκέλος της εξίσωσης δεν έχουν αλλάξει τα δεδομένα
που
είναι γνωστά από το 1945 ή 1949(όταν απέκτησε και η "Σοβιετική" Ένωση την ατομική βόμβα)
και
δεν μπορούμε να πούμε ότι από αυτή την 'οπτική" έχουν αυξηθεί οι σχετικοί κίνδυνοι
οι
οποίοι χοντρικά παραμένουν οι ίδιοι που ήταν και στον "παλαιό" Ψυχρό Πόλεμο 1.
Από
την μεριά των(περιλάλητων)"διακυβευμάτων" όμως που θα κριθούν
σε
μία δυνητική ολοκληρωτική πολεμική σύγκρουση μεταξύ Μεγάλων ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων
υπάρχει
μία πολύ ορατή αλλαγή που πρόκειται να δούμε να γιγαντώνεται στα επόμενα χρόνια-
και
η οποία "ήδη" έχει αρχίσει να επηρεάζει το "τοπίο" όπως φάνηκε με τις "σκέψεις"
του
Τραμπ για την αγορά της Γροιλανδίας 2 ή την διεθνή "συζήτηση" για
το
"σε ποιον ανήκει ο Αμαζόνιος?"-δηλαδή η επίδραση 3
της
αλλαγής του κλίματος-που προκαλεί σε βάρος των από κάτω
ο
σε ιστορική παρακμή και πτώση καπιταλισμός
και
τα κράτη που τον θωρακίζουν,
μέσα
στο τέλειο στρατηγικό κενό-
στις
γεωπολιτικές "ισορροπίες",στις "δημογραφικές ισορροπίες" 4
κ.λ.π.
που όλα αυτά μπορούν να-και σε κάποιες περιπτώσεις σίγουρα θα-
βάλουν
πιέσεις ή|και δημιουργήσουν "πειρασμούς" πάνω στις κυρίαρχες τάξεις
και
τα κράτη τους τέτοιες|τέτοιους που κανένας από τους κοινωνικά ομοίους τους
μετά
τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχει έως τώρα γνωρίσει,
με
ότι αυτό συνεπάγεται-που σαφώς "δεν θα είναι ευχάριστο",
πλην
όμως αναπόφευκτο στην "εποχή μας" 5
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας
ο
οποίος να οδηγήσει
την
"αυθόρμητη" κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Το
οποίο,προς αποφυγήν "παρανοήσεων",
δεν
σημαίνει ότι είναι μικροί οι κίνδυνοι.
Η
"ανθρωπότητα" πέρασε πολύ κοντά
από
την ολοκληρωτική καταστροφή το 1962
και
το 1983(όπως έχουμε ξανά|πει "παλαιότερα")
πλην
όμως αυτή αποφεύχθηκε
διότι
ουδείς "παίκτης" ήθελε "επίτηδες" να ξεκινήσει έναν πόλεμο
και
υπό αυτή την "οπτική" ο "Παλαιός" Ψυχρός Πόλεμος
ήταν
ένα διάστημα "σταθερότητας".
2)Για
τις οποίες "σκέψεις"-που βεβαίως
δεν
έχουν εγκαταλειφθεί-λέγεται
ότι
"ξεκίνησαν" όταν "εκδηλώθηκε"
το
"επενδυτικό ενδιαφέρον" της "ισχυρής" Κίνας
για
την Γροιλανδία κάνοντας έτσι τον "ετερόδοξο"
να
πει ότι "δεν θα μείνουμε πίσω"
(Βλέπε
το άρθρο του "South China Morning Post",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Did China΄s growing presence in the Arctic
prompt
Donald Trump΄s offer to buy Greenland?").
3)Που
την έχουμε παρομοιάσει "παλαιότερα"
όχι
απλώς με την αλλαγή της θέσης των πιονιών
στην
"σκακιέρα" αλλά με την αλλαγή της μορφής
της
ίδιας της "σκακιέρας".
4)Λ.χ.
εάν γίνεται τέτοια φασαρία και ορυμαγδός
με
τις "ροές" τώρα,τι θα γίνεται εάν αρχίσουμε
να
μιλάμε για πλήθη-πολύ μεγαλύτερα-
από
"κλιματικούς πρόσφυγες",τα οποία
σίγουρα
αργά ή γρήγορα πρόκειται να εμφανιστούν?
Είναι
σαφές πως ο "πρώτος όροφος" του πολιτικού εποικοδομήματος-
δηλαδή
τα κράτη|"έθνη"-θα βρεθεί υπό "ακόμα πιο" μεγάλη πίεση
από
αυτή την οποία υφίσταται τώρα και οι αντιδράσεις
του
σε αυτήν θα είναι τουλάχιστον "εκρηκτικές".
5)Όπου,
στην πρώην Συρία "προέκυψε" πυραυλικό πλήγμα
των-
"σε αποχώρηση"-ενόπλων "των" Η.Π.Α. κατά μαζέματος επικεφαλής
των
"φανατικών εξεγερμένων" στην τάχα "αποστρατικοποιημένη ζώνη"
του
Ιντλίμπ-όπου ξανά|έγινε "εκεχειρία" από την τυραννία του Άσαντ του Β΄
μετά
από "προτροπή" των "συμμάχων του" αρχόντων του Κρεμλίνου-
με
απολογισμό 50 νεκρούς "φανατικούς αντικαθεστωτικούς"
(Βλέπε
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Syria war: US missile strike on "al-Qaeda leaders" in Idlib"),
που
(το εν λόγω χτύπημα δηλαδή) αντικειμενικά στρέφεται κατά
της
"Τουρκίας"-η οποία αυτή την στιγμή έχει τις καλύτερες παρτίδες
με
τα προαναφερθέντα "λουλούδια" που την βοηθούν στην εισβολή
της
στην πρώην "χώρα"-και είναι ένα "μήνυμα" να μην το παρά|κάνει
στις
χωρίς αρχές παρτίδες με τον "ισχυρό" Πούτιν.