Γάζα/Δυτική Όχθη/Ο.Η.Ε.
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο «πολιτικής ενότητας» με τον ρεφορμισμό:
Αυτονόητα
στην Γάζα «…Ισραηλινά στρατεύματα πυροβόλησαν και
τραυμάτισαν 5 Παλαιστίνιους κατά μήκος του συνόρου…»-
με το «επίσημο» έδαφος του Σιωνιστικού κράτους-«…και
συνέλαβαν 9 ψαράδες στην θάλασσα…μία εβδομάδα αφού
οι δύο πλευρές συμφώνησαν σε μία εκεχειρία…»(«εκεχειρία»
δηλαδή)-για την εξασφάλιση της οποίας υποτίθεται ότι
τον καθοριστικό «ρόλο» έπαιξε η «επιθετική διπλωματία» του
«νέου» προέδρου στην «δημοκρατική μεταβατική» Αίγυπτο.
(Βλέπε
το άρθρο του «Al Arabiya»,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
«Israeli troops shoot five Palestinians,seize nine:Gaza
Σαν
να μην έφταναν τα παραπάνω «ειρηνευτικά διαδικαστικά» και
«εθνικά συμφιλιωτικά» λίγες ώρες μετά η Γενική Συνέλευση του
επαίσχυντου ιμπεριαλιστικού Ο.Η.Ε. κατάφερε ένα σημαντικό διπλωματικό πλήγμα στην προοπτική
της
«βίαιης» απελευθέρωσης της ιστορικής Παλαιστίνης
με
την ψήφο της(138 κράτη-μέλη υπέρ,9 κατά και 41 αποχές)
υπέρ της αναγνώρισης της «Παλαιστίνης» ως «κράτους-
παρατηρητή μη μέλους»(!) στα σύνορα του 1967.
(Βλέπε
Σταλινικό ρεφορμιστικό «Ριζοσπάστη» της 30ης Νοεμβρίου,
στο
Διαδίκτυο).
Πριν
προχωρήσουμε στην ανάλυση του τι σημαίνει αυτό
«συγκεκριμένα» αξίζει να απαντήσουμε στο πολιτικό
ερώτημα του γιατί τώρα;
Η
απάντηση είναι διότι πέρσι το αίτημα είχε πάει στο Σ.Α.
όπου και συνάντησε το «βέτο» των «προοδευτικών πλέον»
Η.Π.Α. ενώ φέτος πήγε κατευθείαν στην Γενική Συνέλευση
όπου δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Από
εκεί και πέρα προφανώς η ολέθρια(για τους Παλαιστίνους)
αυτή αναγνώριση θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ πιο πριν
(ο Κίσινγκερ σε βιβλίο του στις αρχές της
προηγούμενης δεκαετίας θεωρούσε μία τέτοια εξέλιξη
δεδομένη και φυσική απόρροια των διαβόητων συμφωνιών του
Όσλο) εάν η διεφθαρμένη γραφειοκρατία της «Παλαιστινιακής
Αρχής»(που είναι η μόνη η οποία ωφελείται) δεν φοβόταν
τόσο πολύ να διεκδικήσει «ακόμα και» τα δικά της συμφέροντα
μπρος στην ελάχιστη αποδοκιμασία των αφεντικών της στην Ουάσιγκτον και το Σιωνιστικό κράτος, καθώς εδώ και καιρό
υπάρχει μία πληθώρα κυβερνήσεων αστικών κρατών που είναι απόλυτα πρόθυμες να κάνουν μία παντελώς ανέξοδη «προοδευτική» κίνηση(η οποία δεν τους δεσμεύει σε τίποτα και δεν βλάπτει στο
ελάχιστο το Ισραήλ) ώστε να κερδίσουν την επιδοκιμασία
της «παγκόσμιας δημοκρατικής κοινής γνώμης» την ίδια ώρα που κάνουν όλων των ειδών τις φρικαλεότητες σε βάρος των υποτελών πληθυσμών «τους».
Κλασικό
παράδειγμα τέτοιου τύπου είναι το 3κομματικό τέρας
στην
«χώρα μας»
και
υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής «πολιτισμένης Ευρώπης».
Με
τα παραπάνω σαφή ας προχωρήσουμε τώρα στην εξέταση
της εν λόγω αναγνώρισης ως τέτοιας.
Η
πρώτη συνέπεια είναι ότι αυτομάτως περιορίζει
τις Παλαιστινιακές διεκδικήσεις στα σύνορα του 1967
και άρα βγάζει από την μέση(με την σύμφωνη γνώμη
πέραν του τρισάθλιου Μαχμούντ Αμπάς-όπως ξέρουμε-
και της «θρησκευτικής» γραφειοκρατίας που ελέγχει την Ισλαμορεφορμιστική Χαμάς) του δικαιώματος της
επιστροφής των προσφύγων από την εθνοκάθαρση του 1948
(η άσκηση του οποίου φυσικά μπορεί να γίνει μόνο στο νυν «επίσημο» έδαφος του Σιωνιστικού κράτους) και άρα ουσιαστικά η εν λόγω απόφαση από την πίσω πόρτα επικυρώνει τον «Εβραϊκό» χαρακτήρα του Ισραήλ.
Δεν
είναι καθόλου τυχαίο ότι ο προκάτοχος του Νετανιάχου
στην πρωθυπουργία σφαγέας(του Λιβάνου και της Γάζας)
Ολμέρτ σε πρόσφατο άρθρο του στην «Haaretz»-και
σε πείσμα της όλης υστερίας επί του θέματος που
«εκ του φυσικού» αναπτύχθηκε σε αυτό το κράτος/έθνος εποίκων-
τασσόταν υπέρ της προοπτικής μίας τέτοιας απόφασης
της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε.
με το σκεπτικό ότι «θα βοηθήσει την λύση των δύο κρατών».
Έτσι
λοιπόν η πρώτη συνέπεια είναι η αποκοπή της Παλαιστινιακής
Διασποράς(στα «αδελφικά» και πρώην «αδελφικά» στρατόπεδα
των προσφύγων) από τους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης
και της Γάζας.
Όμως
«ακόμα και» για τους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης
και της Γάζας το «νέο» νομικό καθεστώς(που είναι ανάλογο
με αυτό του Βατικανού) δεν εξασφαλίζει τίποτα περισσότερο
από όσα δεν έχουν τώρα.
Ούτε
καν την απομάκρυνση των οικισμών των εποίκων στα Κατεχόμενα διότι το Ισραήλ πολύ απλά θα συνεχίσει την τωρινή του
στάση για το ότι η «επίλυση» του θέματος των οικισμών
περνάει από μία συνολική συμφωνία ειρήνης η οποία
για να γίνει θα πρέπει να δοθούν «εγγυήσεις ασφαλείας»
από την Παλαιστινιακή πλευρά την καταλληλότητα
των οποίων θα κρίνει το Τελ-Αβίβ και οι Η.Π.Α.
Πέραν
όλων αυτών των προφανών βέβαια υπάρχει το συνολικό
γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι είναι φτωχοί και άοπλοι
και καλούνται να «ζήσουν πλάι-πλάι»(υποτίθεται)
με ένα
πάνοπλο τέρας που τους έχει αρπάξει κοντά στο
80% της γης τους και το οποίο στηρίζεται από την μεγαλύτερη
ιμπεριαλιστική δύναμη στον πλανήτη.
Άνθρακες
ο θησαυρός λοιπόν για τους «απλούς» Παλαιστίνιους ότι
οικτρές αυταπάτες και να έχουν(όπως δείχνουν οι
πανηγυρισμοί κάποιων από αυτούς) μέσα στο τέλειο στρατηγικό
τους κενό.
Όμως
δεν είναι καθόλου άνθρακες ο θησαυρός για τους
διεφθαρμένους γραφειοκράτες της Φατάχ(και για τους
επίδοξους διαδόχους τους) οι οποίοι
εξασφαλίζουν-ότι και να υποστούν στο εξής οι «απλοί»
Παλαιστίνιοι(που όταν θα γίνεται τα 138 καπιταλιστικά
κράτη που ψήφισαν «ναι» θα χαιρετάνε με το μαντήλι
από μακριά όπως τώρα με το μακελειό στην Γάζα))-μία «virtual» θεσμική υπόσταση ως «νόμιμη κρατική οντότητα»(στο πρότυπο της «κυβέρνησης» της Σομαλίας λ.χ.) με όλα τα σχετικά υλικά οφέλη για όσο το
σε
ιστορική παρακμή και πτώση
παρόν σύστημα της
εκμετάλλευσης και της καταπίεσης
εξακολουθεί να υπάρχει.
Έτσι
γίνονται αυτά τα πράγματα στην «εποχή μας»1
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας ο οποίος
να οδηγήσει την «αυθόρμητη» κίνηση των μαζών με
«διαρκή» βήματα
στην
«βίαιη» σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια αυτό που χρειάζεται «εκεί» και «εδώ»
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της «διαρκούς» και «βίαιης»
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η «πολιτική ενότητα» και
«μονιμότερη πολιτική συσπείρωση» με τον ρεφορμισμό
που διάφοροι «πολύ ριζοσπάστες» ή/και «αντικαπιταλιστές»
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημείωση:
1)Όπου
στην «δημοκρατική μεταβατική»
Τυνησία:
«…στην…πόλη της Σιλιάνα…»-της οποίας-
«…οι κάτοικοι κατέβηκαν σε απεργία θυμωμένοι
που ο δήμαρχος απέτυχε να δημιουργήσει θέσεις
εργασίας…»-καθώς-«…η ανεργία…»-σε όλη την
«επικράτεια»-«…έχει ανέβει και επίσημα βρίσκεται
στο 18%…Περισσότεροι από 200 άνθρωποι τραυματίστηκαν
σε μία δεύτερη ημέρα συγκρούσεων…».
«…Οι
δυνάμεις ασφαλείας…»-του αστικού κράτους-
«…χρησιμοποίησαν δακρυγόνα και πλαστικές
σφαίρες για να διαλύσουν…»-
«πηγαίους»-
«…διαδηλωτές…»-ενώ υπάρχουν-«…αναφορές
για το ότι άνθρωποι δέχονται περίθαλψη για
τραύματα από σφαίρες…»-και-«…Σύμφωνα
με το AFP αρκετά θωρακισμένα οχήματα αναπτύχθηκαν
καθώς οι διαδηλωτές έκλειναν τους δρόμους με
οδοφράγματα και έβαζαν φωτιά σε λάστιχα…».
(Βλέπε
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
«Tunisians wounded in Siliana clashes over unemployment».
Αυτονόητα
η «…αναταραχή συνεχίστηκε και για τρίτη ημέρα
και απλώθηκε και σε άλλα μέρη της υποβαθμισμένης
περιοχής…».
Έτσι
«…Οι δυνάμεις ασφαλείας έριξαν προειδοποιητικές
βολές και δακρυγόνα καθώς εκατοντάδες διαδηλωτές
προσπαθούσαν να κάνουν έφοδο σε ένα αστυνομικό
τμήμα…»-στην Σιλιάνα.
«…Στην
πόλη της Κέσρα ντουζίνες διαδηλωτές έβαλαν φωτιά σε ένα φυλάκιο ασφαλείας και σε δύο αυτοκίνητα της αστυνομίας αφού η αστυνομία
τους έριξε δακρυγόνα…»-ενώ-«…Τα γραφεία του κυβερνώντος…»-«δημοκρατικά»-«…κόμματος Ενάχντα δέχθηκαν…επίθεση και κάηκαν έγγραφα…».
«…στην
τοποθεσία Γκααφούρ…διαδηλωτές πέταγαν πέτρες
σε φορτηγά της αστυνομίας και του στρατού…υποχρεώνοντας
κάποια από αυτά να γυρίσουν πίσω…».
Κάπου
«…19 άνθρωποι τυφλώθηκαν πλήρως ή μερικά…»-
στην διάρκεια της κτηνώδους καταστολής(από τα
χημικά της αστυνομίας προφανώς).
(Βλέπε
το άρθρο του «Al Arabiya»,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
«Clashes in central Tunisia
