Λίβανος-Ιράκ|Συρία-Ερώτημα
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Ενώ,
στον "δημοκρατικό" Λίβανο,ο "Ναός
της
Δημοκρατίας αυτού" εξέλεξε "ελεύθερα"-μετά από αδιέξοδο
που
γνωρίζουμε ότι επικρατούσε(ως προς την εκλογή
του
"ανώτατου άρχοντος") από την άνοιξη του 2014-πρόεδρο
της
"χώρας",τον ακροδεξιό πρώην στρατηγό Μισέλ Αούν1-
που
είχε διαπρέψει στο αιματοκύλισμα την δεκαετία του 1980-
ως
"επίσημο" υποψήφιο της γραφειοκρατίας που ελέγχει
την
Ισλαμορεφορμιστική Χεζμπολλάχ μεν
αλλά
δε και με την σύμφωνη γνώμη του Χαρίρι του Β΄και
της
χαρούμενης κομπανίας του
(Βλέπε
τους Πακιστανικούς "Daily Times" της 1ης Νοεμβρίου,στο Διαδίκτυο
και
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Lebanon: Michel Aoun elected president,ending two-year stalemate")-
ήτοι
ως αποτέλεσμα μίας χωρίς αρχές συμφωνίας
των
"Σιιτών" Ισλαμορεφορμιστών με την "Σουνιτική"
και
"Χριστιανική" μεγαλοαστική τάξη και τους πάτρωνες τους
στις
Η.Π.Α. και την "πολιτισμένη" Ε.Ε. αλλά και την Σαουδική Αραβία
σε
βάρος των από κάτω-
στο
"μετά την αποχώρηση" Ιράκ,η Αμερικανική πολεμική αεροπορία
στην
"επιστροφή" της στην άτυχη "χώρα",που διέταξε
ο
"πάρα πολύ προοδευτικός πλέον" Ομπάμα,εξαπέλυσε
9
"επιπλέον"(των όσων γνωρίζουμε) "επίσημες" επιδρομές
κατά
"φανατικών" του "Χαλιφάτου πλέον" ΙΚ και
στην
"άφιξη" της στην πρώην "αδελφική" Συρία εξαπέλυσε
7
"επιπλέον"(των όσων γνωρίζουμε) βομβαρδισμούς ομοίως
(Βλέπε
την σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα του "U.S. Department of Defense"
με
την ημερομηνία της 31ης Οκτωβρίου).Κατά
τα
λοιπά,στο πρώην Ιράκ,"προέκυψε" πως οι ένοπλοι
"της"
κυβέρνησης ανδρεικέλων(του "Σιιτικού" ιερατείου
της
Κάρμπαλα) στην Βαγδάτη-με την υποστήριξη
των
αντί|"τρομοκρατικών" βομβαρδισμών της πολεμικής αεροπορίας
της
"Συμμαχίας" και του συνεπακόλουθου ολέθρου μεταξύ
των
"πολιτών"-έχουν φτάσει στις παρυφές της κατακτημένης
από
το "Χαλιφάτο πλέον" Μοσούλης2 με στόχο να την ανά|κατακτήσουν
(Βλέπε
το άρθρο του Λιβανικού "Daily Star",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Iraqi forces make first push into Mosul").Με
τα
παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου,ας πάμε τώρα
στο
πολιτικό ερώτημα που γεννάται,με αφορμή την ανάλυση μας
ότι
εφόσον η ταξική κοινωνία εν γένει-και ειδικότερα ο καπιταλισμός-
δεν
είναι "φυσικό" φαινόμενο έτσι δεν είναι "φυσικό" φαινόμενο
και
οι πολιτικές στάσεις που υιοθετούν οι από κάτω απέναντι της|του,
ήτοι
εάν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λέει η ανάλυση τότε πόσοι δυνητικά
(ως
τάξη μεγέθους δηλαδή) θα ήταν οι άνθρωποι στον "πλανήτη μας"
που
-λ.χ. με την βοήθεια από το(γνωστό μας) τζίνι
από
τις "1001 Νύχτες"- θα μπορούσαν να υποστηρίξουν|υιοθετήσουν
τις
"βίαιες" επαναστατικές ιδέες την σήμερον ημέρα?
Η
απάντηση είναι πως στην βάση των στοιχείων
για
όσους αναμφίβολα ξέρουμε πως είχαν υποστηρίξει
την
"βίαιη" εργατική επανάσταση σε διαφορετικές φάσεις
του
κινήματος-ήτοι και σε φάσεις της μεγαλύτερης δυνατής ανόδου
αλλά
και σε φάσεις(συγκριτικής) "νηνεμίας"-τα χρόνια 1917-1927
όπου
έχουμε τα καλύτερα και πιο αδιαμφισβήτητα δεδομένα επί
του
θέματος για προφανείς λόγους(από όλο τον κόσμο και
όχι
μόνο την Ρωσία),ο αριθμός αυτός πρέπει να κυμαίνεται
(λίαν
συντηρητικά) μεταξύ των πάνω από 100 εκατομμύρια
και
των πάνω από 300 εκατομμύρια ανθρώπων παγκόσμια3
ή
για να το πούμε διαφορετικά,σε απόλυτους αριθμούς,
ο
αριθμός των όσων δυνητικά θα στήριζαν|υιοθετούσαν
τις
"βίαιες" επαναστατικές ιδέες σήμερα είναι κατά πολύ μεγαλύτερος
από
τον μεγαλύτερο αριθμό υποστηρικτών|οπαδών
στον
οποίο είχε φτάσει ποτέ η Κομιντέρν "τότε".Αυτό,
ως
συμπέρασμα μπορεί να μοιάζει "εκπληκτικό"-
και
βέβαια έρχεται σε αντίθεση με τα λεγόμενα
των
διαφόρων "πλατιών" κυρίων περί της υποτιθέμενης "απαισιοδοξίας"
της
άποψης μας-πλην όμως δεν είναι καθώς "απλώς" ακολουθεί
την
συνολική αύξηση του πληθυσμού του "πλανήτη μας"
(κάπου
πάνω από 7 δις.)
όπως
και του αριθμού των εργατών σε αυτόν(κάπου μεταξύ 2 και 4 δις.).
Με
το παραπάνω σαφές,το ερώτημα που ακολουθεί είναι
το
γιατί εάν το σκεπτικό αυτό είναι ορθό,τότε δεν "προκύπτει
από
μόνη της" αυτή η μεγάλη επαναστατική μειοψηφία
και
παραμένει,τρόπον τινά,λανθάνουσα?
Η
απάντηση είναι διότι σε αντίθεση με το κοινωνικό υποκείμενο-
που
όταν υπάρχει πάντα κάνει αισθητή την παρουσία του
"εκ
του φυσικού"(λ.χ. όπου εμφανίστηκαν εργάτες ακολούθησαν
"από
μόνες τους" απεργίες και "ταραχές" κ.λ.π.)-το πολιτικό υποκείμενο
για
να εκδηλωθεί απαιτεί μία ορισμένη οργανωτική "αποκρυστάλλωση"
και
άνευ αυτής είναι σαν να μην υπάρχει.
Η
οργανωτική "αποκρυστάλλωση" όμως δεν γίνεται παρά
ως
αποτέλεσμα επί τούτου δράσης
και,
όπως γνωρίζουμε,αυτό που χαρακτηρίζει την "εποχή
μας"
είναι η πλήρης απουσία του συνειδητού παράγοντα-
ο
οποίος να οδηγήσει την "αυθόρμητη" κίνηση των μαζών
με
"διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου-
που
να κάνει κάτι τέτοιο.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"-
δηλαδή
στην "χώρα μας"
και
υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"4-
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Ο
οποίος είναι "Χριστιανός" εννοείται,όπως απαιτεί
το
"Σύνταγμα" της "χώρας",που κατανέμει
τα
δημόσια αξιώματα μεταξύ των "θρησκευτικών κοινοτήτων".
2)Όπου,
λέγεται ότι-και,όπως όλα δείχνουν,υπάρχει μία βάση αλήθειας
στους
σχετικούς ισχυρισμούς-πως καθώς οι "φανατικοί" έχουν αρχίσει
να
προσπαθούν να διαφύγουν από την πολιορκημένη
(χωρίς
εισαγωγικά) Μοσούλη,η αντί|"τρομοκρατική συμμαχία"
των
Αμερικανών δεν επιδιώκει ιδιαίτερα να τους εξολοθρεύσει
αλλά
αντίθετα τους αφήνει να πάνε "πιο πέρα"-όπου "τυχαίνει'
να
είναι η πρώην Συρία,στην οποία και θα ενταχθούν στους "εξεγερμένους"|
με
τους οποίους είναι αδελφές ψυχές|για να πολεμήσουν
τους
ενόπλους "του" τυράννου Άσαντ του Β΄,
στο
"πολιορκημένο" Χαλέπι καταρχάς
αλλά
σαφώς όχι μόνο.
3)Όπου,
προφανώς αυτός ο αριθμός δεν θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ
των
"χωρών" και θα ποικίλει ανάλογα με το βάθος της κρίσης
του
πολιτικού εποικοδομήματος στην κάθε μία κ.λ.π.
4)Όπου,
στα "δρώμενα" στην Ουκρανία μετά το νικηφόρο πραξικόπημα
των
"χρωματιστών" φιλελευθερό|Ναζί του "Ευρώ|Μαϊντάν" στο Κίεβο
που
προώθησαν η "πολιτισμένη" Ε.Ε. και οι "ήπια ιμπεριαλιστικές" Η.Π.Α.,
στην
"εφαρμογή" της "τελείως νέας συμφωνίας για εκεχειρία" στα Ανατολικά-
που
υπέγραψαν με τους "Ουκρανούς" οι αντί|"ηγεσίες των" Ρωσόφωνων
που
υπερασπίζουν τον εαυτό τους υπό την πίεση του Πούτιν-
οι
ένοπλοι της χούντας του Κιέβου έπληξαν,"εκ νέου",με
τα
πυρά τους την αστικής φύσεως "Λαϊκή Δημοκρατία" του Ντονέτσκ
και
τραυμάτισαν 1 "πολίτη"
(Βλέπε
το άρθρο του "Novorossia Today",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Civilian wounded in Dokuchaevsk by shelling of Ukrainian forces").
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Ενώ,
στον "δημοκρατικό" Λίβανο,ο "Ναός
της
Δημοκρατίας αυτού" εξέλεξε "ελεύθερα"-μετά από αδιέξοδο
που
γνωρίζουμε ότι επικρατούσε(ως προς την εκλογή
του
"ανώτατου άρχοντος") από την άνοιξη του 2014-πρόεδρο
της
"χώρας",τον ακροδεξιό πρώην στρατηγό Μισέλ Αούν1-
που
είχε διαπρέψει στο αιματοκύλισμα την δεκαετία του 1980-
ως
"επίσημο" υποψήφιο της γραφειοκρατίας που ελέγχει
την
Ισλαμορεφορμιστική Χεζμπολλάχ μεν
αλλά
δε και με την σύμφωνη γνώμη του Χαρίρι του Β΄και
της
χαρούμενης κομπανίας του
(Βλέπε
τους Πακιστανικούς "Daily Times" της 1ης Νοεμβρίου,στο Διαδίκτυο
και
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Lebanon: Michel Aoun elected president,ending two-year stalemate")-
ήτοι
ως αποτέλεσμα μίας χωρίς αρχές συμφωνίας
των
"Σιιτών" Ισλαμορεφορμιστών με την "Σουνιτική"
και
"Χριστιανική" μεγαλοαστική τάξη και τους πάτρωνες τους
στις
Η.Π.Α. και την "πολιτισμένη" Ε.Ε. αλλά και την Σαουδική Αραβία
σε
βάρος των από κάτω-
στο
"μετά την αποχώρηση" Ιράκ,η Αμερικανική πολεμική αεροπορία
στην
"επιστροφή" της στην άτυχη "χώρα",που διέταξε
ο
"πάρα πολύ προοδευτικός πλέον" Ομπάμα,εξαπέλυσε
9
"επιπλέον"(των όσων γνωρίζουμε) "επίσημες" επιδρομές
κατά
"φανατικών" του "Χαλιφάτου πλέον" ΙΚ και
στην
"άφιξη" της στην πρώην "αδελφική" Συρία εξαπέλυσε
7
"επιπλέον"(των όσων γνωρίζουμε) βομβαρδισμούς ομοίως
(Βλέπε
την σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα του "U.S. Department of Defense"
με
την ημερομηνία της 31ης Οκτωβρίου).Κατά
τα
λοιπά,στο πρώην Ιράκ,"προέκυψε" πως οι ένοπλοι
"της"
κυβέρνησης ανδρεικέλων(του "Σιιτικού" ιερατείου
της
Κάρμπαλα) στην Βαγδάτη-με την υποστήριξη
των
αντί|"τρομοκρατικών" βομβαρδισμών της πολεμικής αεροπορίας
της
"Συμμαχίας" και του συνεπακόλουθου ολέθρου μεταξύ
των
"πολιτών"-έχουν φτάσει στις παρυφές της κατακτημένης
από
το "Χαλιφάτο πλέον" Μοσούλης2 με στόχο να την ανά|κατακτήσουν
(Βλέπε
το άρθρο του Λιβανικού "Daily Star",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Iraqi forces make first push into Mosul").Με
τα
παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου,ας πάμε τώρα
στο
πολιτικό ερώτημα που γεννάται,με αφορμή την ανάλυση μας
ότι
εφόσον η ταξική κοινωνία εν γένει-και ειδικότερα ο καπιταλισμός-
δεν
είναι "φυσικό" φαινόμενο έτσι δεν είναι "φυσικό" φαινόμενο
και
οι πολιτικές στάσεις που υιοθετούν οι από κάτω απέναντι της|του,
ήτοι
εάν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λέει η ανάλυση τότε πόσοι δυνητικά
(ως
τάξη μεγέθους δηλαδή) θα ήταν οι άνθρωποι στον "πλανήτη μας"
που
-λ.χ. με την βοήθεια από το(γνωστό μας) τζίνι
από
τις "1001 Νύχτες"- θα μπορούσαν να υποστηρίξουν|υιοθετήσουν
τις
"βίαιες" επαναστατικές ιδέες την σήμερον ημέρα?
Η
απάντηση είναι πως στην βάση των στοιχείων
για
όσους αναμφίβολα ξέρουμε πως είχαν υποστηρίξει
την
"βίαιη" εργατική επανάσταση σε διαφορετικές φάσεις
του
κινήματος-ήτοι και σε φάσεις της μεγαλύτερης δυνατής ανόδου
αλλά
και σε φάσεις(συγκριτικής) "νηνεμίας"-τα χρόνια 1917-1927
όπου
έχουμε τα καλύτερα και πιο αδιαμφισβήτητα δεδομένα επί
του
θέματος για προφανείς λόγους(από όλο τον κόσμο και
όχι
μόνο την Ρωσία),ο αριθμός αυτός πρέπει να κυμαίνεται
(λίαν
συντηρητικά) μεταξύ των πάνω από 100 εκατομμύρια
και
των πάνω από 300 εκατομμύρια ανθρώπων παγκόσμια3
ή
για να το πούμε διαφορετικά,σε απόλυτους αριθμούς,
ο
αριθμός των όσων δυνητικά θα στήριζαν|υιοθετούσαν
τις
"βίαιες" επαναστατικές ιδέες σήμερα είναι κατά πολύ μεγαλύτερος
από
τον μεγαλύτερο αριθμό υποστηρικτών|οπαδών
στον
οποίο είχε φτάσει ποτέ η Κομιντέρν "τότε".Αυτό,
ως
συμπέρασμα μπορεί να μοιάζει "εκπληκτικό"-
και
βέβαια έρχεται σε αντίθεση με τα λεγόμενα
των
διαφόρων "πλατιών" κυρίων περί της υποτιθέμενης "απαισιοδοξίας"
της
άποψης μας-πλην όμως δεν είναι καθώς "απλώς" ακολουθεί
την
συνολική αύξηση του πληθυσμού του "πλανήτη μας"
(κάπου
πάνω από 7 δις.)
όπως
και του αριθμού των εργατών σε αυτόν(κάπου μεταξύ 2 και 4 δις.).
Με
το παραπάνω σαφές,το ερώτημα που ακολουθεί είναι
το
γιατί εάν το σκεπτικό αυτό είναι ορθό,τότε δεν "προκύπτει
από
μόνη της" αυτή η μεγάλη επαναστατική μειοψηφία
και
παραμένει,τρόπον τινά,λανθάνουσα?
Η
απάντηση είναι διότι σε αντίθεση με το κοινωνικό υποκείμενο-
που
όταν υπάρχει πάντα κάνει αισθητή την παρουσία του
"εκ
του φυσικού"(λ.χ. όπου εμφανίστηκαν εργάτες ακολούθησαν
"από
μόνες τους" απεργίες και "ταραχές" κ.λ.π.)-το πολιτικό υποκείμενο
για
να εκδηλωθεί απαιτεί μία ορισμένη οργανωτική "αποκρυστάλλωση"
και
άνευ αυτής είναι σαν να μην υπάρχει.
Η
οργανωτική "αποκρυστάλλωση" όμως δεν γίνεται παρά
ως
αποτέλεσμα επί τούτου δράσης
και,
όπως γνωρίζουμε,αυτό που χαρακτηρίζει την "εποχή
μας"
είναι η πλήρης απουσία του συνειδητού παράγοντα-
ο
οποίος να οδηγήσει την "αυθόρμητη" κίνηση των μαζών
με
"διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου-
που
να κάνει κάτι τέτοιο.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"-
δηλαδή
στην "χώρα μας"
και
υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"4-
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Ο
οποίος είναι "Χριστιανός" εννοείται,όπως απαιτεί
το
"Σύνταγμα" της "χώρας",που κατανέμει
τα
δημόσια αξιώματα μεταξύ των "θρησκευτικών κοινοτήτων".
2)Όπου,
λέγεται ότι-και,όπως όλα δείχνουν,υπάρχει μία βάση αλήθειας
στους
σχετικούς ισχυρισμούς-πως καθώς οι "φανατικοί" έχουν αρχίσει
να
προσπαθούν να διαφύγουν από την πολιορκημένη
(χωρίς
εισαγωγικά) Μοσούλη,η αντί|"τρομοκρατική συμμαχία"
των
Αμερικανών δεν επιδιώκει ιδιαίτερα να τους εξολοθρεύσει
αλλά
αντίθετα τους αφήνει να πάνε "πιο πέρα"-όπου "τυχαίνει'
να
είναι η πρώην Συρία,στην οποία και θα ενταχθούν στους "εξεγερμένους"|
με
τους οποίους είναι αδελφές ψυχές|για να πολεμήσουν
τους
ενόπλους "του" τυράννου Άσαντ του Β΄,
στο
"πολιορκημένο" Χαλέπι καταρχάς
αλλά
σαφώς όχι μόνο.
3)Όπου,
προφανώς αυτός ο αριθμός δεν θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ
των
"χωρών" και θα ποικίλει ανάλογα με το βάθος της κρίσης
του
πολιτικού εποικοδομήματος στην κάθε μία κ.λ.π.
4)Όπου,
στα "δρώμενα" στην Ουκρανία μετά το νικηφόρο πραξικόπημα
των
"χρωματιστών" φιλελευθερό|Ναζί του "Ευρώ|Μαϊντάν" στο Κίεβο
που
προώθησαν η "πολιτισμένη" Ε.Ε. και οι "ήπια ιμπεριαλιστικές" Η.Π.Α.,
στην
"εφαρμογή" της "τελείως νέας συμφωνίας για εκεχειρία" στα Ανατολικά-
που
υπέγραψαν με τους "Ουκρανούς" οι αντί|"ηγεσίες των" Ρωσόφωνων
που
υπερασπίζουν τον εαυτό τους υπό την πίεση του Πούτιν-
οι
ένοπλοι της χούντας του Κιέβου έπληξαν,"εκ νέου",με
τα
πυρά τους την αστικής φύσεως "Λαϊκή Δημοκρατία" του Ντονέτσκ
και
τραυμάτισαν 1 "πολίτη"
(Βλέπε
το άρθρο του "Novorossia Today",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Civilian wounded in Dokuchaevsk by shelling of Ukrainian forces").