Θεωρητικό Ζήτημα
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
ιστορική περίοδο 1 που ακολούθησε την ρεφορμιστική κατρακύλα:
"Πλέον"
έχοντας,παγκόσμια,μπει στον τρίτο χρόνο της ανεμπόδιστης
(τόσο
από την έγκαιρη επιβολή μίας "εξωτερικής" καραντίνας
όσο
και από την συνεπή εφαρμογή μίας "εσωτερικής" καραντίνας)
"άνθισης"
του επικίνδυνου|θανατηφόρου ιού 2 στις γραμμές του υποτελούς πληθυσμού-
που,
οι εγκληματικές "αρχές" προώθησαν και προωθούν με ενθουσιασμό
ώστε
με τις μαζικές δολοφονίες μελών των(κυρίως) "ευάλωτων κατηγοριών"
(οι
οποίες βρίσκουν την-τουλάχιστον-"ανοχή" των-στατιστικά μιλώντας-μη|ευάλωτων)
να
"διασώσουν" την "αναξιοπαθούσα" κερδοφορία του κεφαλαίου-
στην
"θεματική" της συνεχιζόμενης εισβολής στην "επικράτεια
της"
χούντας του Κιέβου από τους ενόπλους
"του"-
τάχα "αναξιοπαθούντος"-Ρωσικού ιμπεριαλισμού
έχει
ενδιαφέρον η "πινελιά" ότι ο "δημοκρατικά εκλεγμένος"
(όντως)
φασίστας πρόεδρος της(καλά τώρα) Βραζιλίας Μπολσονάρο
δήλωσε
"επίσημα" και δημόσια ότι "δεν καταδικάζει" τον "ισχυρό" Πούτιν
για
την "κίνηση του" και ότι το αστικό κράτος που διαχειρίζεται
θα
μείνει ουδέτερο μπρος σε αυτή την "διεθνή εξέλιξη"
(Βλέπε
το άρθρο του "Reuters",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Bolsonaro won΄t condemn Putin,says Brazil will remain neutral over invasion").
Την
ίδια στιγμή,σε "επίσημο" κομματικό μάζεμα των Ρεπουμπλικάνων στις Η.Π.Α.
η
"ενασχόληση" με την "Ουκρανία" ήταν εξαιρετικά περιορισμένη
(Βλέπε
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"CPAC 2022: US conservatives show little interest in Ukraine")
ενώ
βέβαια "διακεκριμένοι"(και με μεγάλη επικοινωνιακή προβολή) ακροδεξιοί
στην
"μεγάλη αστερόεσσα δημοκρατία" τάσσονται δημόσια και "επίσημα" αναφανδόν
υπέρ
των αρχόντων του Κρεμλίνου,
έτσι
επιβεβαιώνοντας το ότι ο "Πουτινισμός" δεν είναι παρά
ένας
"Τραμπισμός" που πέτυχε
ή
αντίστροφα ότι ο 'Τραμπισμός" δεν είναι παρά
ένας
"Πουτινισμός" ο οποίος-έως τώρα-απέτυχε,
με
την περισσότερο θεωρητική διατύπωση των παραπάνω
να
είναι ότι το 1998-1999 A.D. ο όλεθρος της "μετάβασης"
στην
Ρωσική Ομοσπονδία είχε φέρει αφενός μία μαζική μεν
πλην
παθητική δε και με εντονότατα "αρνητικά" στοιχεία
αντί|
φιλελεύθερη "διάθεση" στους "απλούς" ανθρώπους
και
αφετέρου μεγάλες ανησυχίες στις γραμμές της κυρίαρχης τάξης
και
του κράτους της για την συνοχή
του
όλου εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού οικοδομήματος
υπό
την πίεση της αλματώδους ένταξης σε αυτό
που
συμβατικά αποκαλούμε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Ο
"ισχυρός" Πούτιν και η "ηγεμονία του"
ήταν,
τρόπον τινά,ο "από μηχανής Θεός"
που
"προέκυψε" ως "διέξοδος"
στην
παραπάνω "κατάσταση",
με
τους "αντιπάλους" της("ηγεμονίας" Πούτιν)
να
είναι έως τώρα συγκριτικά αδύναμοι
λόγω
της συνδυασμένης και άνισης ανάπτυξης του
σε
ιστορική παρακμή και πτώση καπιταλισμού
"εκεί".
Πλην όμως,
ενώ
"μεταγενέστερες"παραπλήσιου τύπου μεγάλης κλίμακας
κρίσεις
στο πολιτικό εποικοδόμημα έδωσαν την "ώθηση"
σε
"μορφές" όπως ο Τραμπ ή ο Μπολσονάρο να βρεθούν
στην
διαχείριση ταυτόχρονα οι συσχετισμοί(χωρίς εισαγωγικά)
μέσα
στις κυρίαρχες τάξεις και τα κράτη τους
ήταν
(και είναι) πολύ περισσότερο προς όφελος των φιλελεύθερων
που,
σε αντίθεση και με το τι γίνεται(έως τώρα) στην Ρωσία
έχουν
και μεγάλα λαϊκά "ακροατήρια".
Το
πρακτικό αποτέλεσμα είναι ότι η διαχείριση
των
"ετερόδοξων"ακροδεξιών||φασιστών δεν μπόρεσε
να
μετατραπεί σε "ηγεμονία"(περίπτωση Τραμπ)
ή
βρίσκει πάρα πολύ μεγάλες δυσκολίες(περίπτωση Μπολσονάρο).
Υπό
αυτή την "οπτική" ότι εμφανίζεται ως "εθνική" σύγκρουση
μεταξύ
των ενόπλων "της" Μόσχας
και
των "χρωματιστών" φιλελευθερό|Ναζί του "Ευρώ|Μαϊντάν"
μπορεί
να ερμηνευτεί επίσης
και
ως το μέχρι τώρα οξύτερο "επεισόδιο"
μίας
μακρόχρονης σύγκρουσης ή|και εμφυλίου πολέμου μεταξύ
των
συντηρητικών και των φιλελεύθερων 3
στην
όλη "επικράτεια της" πρώην "Σοβιετικής" Ένωσης
έτσι
συνδέοντας άρρηκτα την ιστορία της τα τελευταία περισσότερα από 30 χρόνια 4
με
τις συνολικότερες "εξελίξεις" στο "παγκόσμιο γίγνεσθαι"4.
Εάν
υιοθετήσουμε αυτή την "οπτική",τότε ξεκαθαρίζουν πολλά
και
για τα χαρακτηριστικά τα οποία έχει πάρει η ταξική πάλη
στο
εν λόγω χρονικό διάστημα.
Έτσι
λοιπόν,οι από κάτω προτίμησαν να "αντιμετωπίσουν"
αυτή
τη "νέα εποχή" με συμπαράταξη-είτε ρητή είτε άρρητη-
με
κάποια από τις δύο μεγάλες αστικές παρατάξεις
ανάλογα
με το πως εκτιμούσαν "συγκεκριμένα"
το
κόστος και όφελος για τους ίδιους
όπως
και θα αναμενόταν στην "εποχή μας"
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας
ο
οποίος να οδηγήσει
την
"αυθόρμητη" κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Σημειώσεις:
1)Και
για την ακρίβεια στην 1η Μαρτίου 2022 A.D.
2)Του
οποίου ο πλέον πρόσφατος "επίσημος" απολογισμός παγκόσμια ανέρχεται
σε
5974572 νεκρούς "πολίτες" και 436868560 μολυσμένους ομοίως.
3)Στην
οποία σύγκρουση οι Ναζί διαιρούνται
και
φατρίες τους συντάσσονται
και
με τις δύο πλευρές καθώς
οι
ίδιοι δεν έχουν(σε αντίθεση
με
την δεκαετία του 1930 A.D.) "διακριτό" πρόγραμμα
για
την διαχείριση του σε ιστορική παρακμή και πτώση συστήματος
της
εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
4)Αυτό
σημαίνει ότι "αδιανόητα παλαιά επεισόδια"-
όπως
το αποτυχημένο πραξικόπημα|φάρσα του Αυγούστου
του
1991 A.D. ή|και η μετωπική αναμέτρηση|ένοπλη σύγκρουση
μεταξύ
Κοινοβουλίου και "μέθυσου Γιέλτσιν" στην Μόσχα το 1993 A.D.-
αντί
να θεωρούνται μόνο ως τα τελευταία ύστερο|"Σοβιετικά" γεγονότα
θα
μπορούσαν να θεωρούνται και ως οι πρώτες "εκδηλώσεις"
μίας
σειράς "φαινομένων" που οδηγούσε στην ολοκληρωμένη σύγκρουση
των
φιλελεύθερων με τους συντηρητικούς τώρα.
