Υεμένη-Βενεζουέλα-Ερώτημα
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Ενώ,
στην πρώην Υεμένη 1 έχουν "προκύψει" πολλές
"νέες"
αεροπορικές επιδρομές της συμμαχίας
των
μοναρχικών "Αδελφικών Σουνιτικών" τυραννιών κατά
των
"Σιιτικών φυλών" των Χούθι-με απολογισμό
83
νεκρούς τουλάχιστον-ως "απάντηση" στην επίθεση
τους
(Χούθι δηλαδή) με μη-επανδρωμένα αεροπλάνα-
που
τους είχε δώσει το Ιράν 2-σε πετρελαιαγωγούς
εντός
της "επικράτειας της" Σαουδικής Αραβίας
(Βλέπε
το άρθρο του "Xinhua",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"83 killed in 2 days amid escalating fights,airstrikes
in
war-torn Yemen"),
στα
της(γνωστής μας) "Μπολιβαριανής" Βενεζουέλας
έχει
"προκύψει" η έναρξη "νέου γύρου διαλόγου"
στην
"πολιτισμένη" Νορβηγία μεταξύ
του
Chavismo-που διαχειρίζεται "δημοκρατικά"(?)
και
πρώην τάχα "φιλολαϊκά" το αστικό κράτος-
και
της Δεξιάς "αντιπολίτευσης" που επιδιώκει
την
"αλλαγή καθεστώτος" με την υποστήριξη των Αμερικανών
(Βλέπε
το Λιβανικό "Daily Star" της 17ης Μαϊου,στο Διαδίκτυο
και
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Venezuela crisis: Both sides in Norway for peace talks")-
που,
το πιθανότερο είναι ότι δεν θα καταλήξουν πουθενά,
πλην
όμως ανακλούν την επιθυμία και των
δύο
αντιδραστικότατων αδηφάγων αστικών φατριών
για
μία "διευθέτηση" του "ανταγωνισμού" μεταξύ τους,
η
οποία θα κρατήσει τις "απλές" μάζες
(που
και οι δύο πλευρές φοβούνται
ως
ο διάβολος το λιβάνι)
όσο
το δυνατό πιο "ήσυχες".
Με
τα παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου,
ας
πάμε τώρα στην "χώρα μας"-και υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"-
για
να δούμε το πολιτικό ερώτημα του εάν και τι
"θα
έπρεπε" να ψηφίσουμε
στις
επερχόμενες "ελεύθερες" Ευρώ|εκλογές?
Η
απάντηση-
από
την σκοπιά του μη-"φυσικού" Επαναστατικού Μαρξισμού
και
όχι "άλλη" βέβαια-
είναι
ότι ενώ δεν υπάρχει κανένα "πρέπει"
για
την ρίψη χαρτιών στην κάλπη
το
γεγονός παραμένει
πως
για να υπάρξει αποχή με πολιτικό νόημα
(χωρίς
εισαγωγικά) η προϋπόθεση είναι ότι θα γινόταν
μία
σοβαρή καμπάνια υπέρ της από ένα επαναστατικό κόμμα
και
καθώς τίποτα τέτοιο δεν υπάρχει
η
μη-συμμετοχή στην εν λόγω "δημοκρατική" τελετουργία
θα
ενίσχυε απλώς το ποσοστό της "αποχής",που
το
μόνο το οποίο "υποδηλώνει" είναι την μεγάλη δυσαρέσκεια
των
"απλών" ανθρώπων χωρίς να δείχνει τίποτα παραπάνω
για
την πολιτική κατεύθυνση της.
Τούτου
δοθέντος μένει η συμμετοχή στο "δημοκρατικό συμβάν"
με
την ρίψη του "δέοντος" χαρτιού και λόγω
της
(γνωστής μας) "Αριστεροποίησης" του
και
για όλους τους λόγους που έχουμε πολλάκις αναλύσει
εκ
πρώτης όψεως αυτό μοιάζει να είναι το χαρτί-
χωρίς
αυταπάτες εννοείται-του Σταλινικού ρεφορμιστικού ΚΚΕ,
πλην
όμως το "πρόβλημα" με αυτή την "επιλογή" είναι
πως
εγγυημένα ενισχυμένο ΚΚΕ σημαίνει αργά ή γρήγορα
το
άδειασμα του "απλού" κόσμου στο "πρότυπο"
του
τι έγινε στο δημοψήφισμα του 2015
και
ενώ αυτό θεωρητικά θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί
από
μία ισχυρή Άκρα Αριστερά(που να έχει καλέσει
σε
ψήφο χωρίς αυταπάτες σε αυτό όπως σκεφτόμασταν "παλιά")
τίποτα
τέτοιο δεν υπάρχει ούτε στην θεωρία ούτε βέβαια στην πράξη
οπότε
(χωρίς εισαγωγικά) η "επιλογή" αυτή υπό τις σημερινές συνθήκες
θα
ήταν ακραιφνώς τυχοδιωκτική.
Έτσι
λοιπόν αυτό που μένει είναι-όπως
και
στις "ελεύθερες" εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου
του
2015-το ψηφοδέλτιο της ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη
για
να πεταχτεί στις κάλπες όχι ως το "καλύτερο" προφανώς
αλλά
ως αυτό που μέσα στο όλο "τοπίο" θα βλάψει λιγότερο,
με
ότι τα παραπάνω συνεπάγονται
για
το πως εξελίσσονται τα "πράγματα" στην "εποχή μας"
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας
ο
οποίος να οδηγήσει
την
"αυθόρμητη" κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί' και "εδώ"
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Όπου,
προφανώς υπάρχει σε εξέλιξη "ειρηνευτική διαδικασία"
υπό
την "αιγίδα" του επαίσχυντου ιμπεριαλιστικού Ο.Η.Ε.
2)Όπου,
στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης "προέκυψε"
ντου
των ενόπλων της "Αστυνομίας Ηθών" "του" καθεστώτος
των
μουλάδων και κυνηγητό φοιτητριών
που
δεν ντύνονται με την "δέουσα Ισλαμική σεμνότητα"
και
συγκρούσεις με έτερους φοιτητές του όποιου "φύλου"
που
αντέδρασαν στην καταστολή
(Βλέπε
το άρθρο του "Al-Monitor",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Students rally against hijab crackdown at Iran΄s largest university").
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Ενώ,
στην πρώην Υεμένη 1 έχουν "προκύψει" πολλές
"νέες"
αεροπορικές επιδρομές της συμμαχίας
των
μοναρχικών "Αδελφικών Σουνιτικών" τυραννιών κατά
των
"Σιιτικών φυλών" των Χούθι-με απολογισμό
83
νεκρούς τουλάχιστον-ως "απάντηση" στην επίθεση
τους
(Χούθι δηλαδή) με μη-επανδρωμένα αεροπλάνα-
που
τους είχε δώσει το Ιράν 2-σε πετρελαιαγωγούς
εντός
της "επικράτειας της" Σαουδικής Αραβίας
(Βλέπε
το άρθρο του "Xinhua",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"83 killed in 2 days amid escalating fights,airstrikes
in
war-torn Yemen"),
στα
της(γνωστής μας) "Μπολιβαριανής" Βενεζουέλας
έχει
"προκύψει" η έναρξη "νέου γύρου διαλόγου"
στην
"πολιτισμένη" Νορβηγία μεταξύ
του
Chavismo-που διαχειρίζεται "δημοκρατικά"(?)
και
πρώην τάχα "φιλολαϊκά" το αστικό κράτος-
και
της Δεξιάς "αντιπολίτευσης" που επιδιώκει
την
"αλλαγή καθεστώτος" με την υποστήριξη των Αμερικανών
(Βλέπε
το Λιβανικό "Daily Star" της 17ης Μαϊου,στο Διαδίκτυο
και
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Venezuela crisis: Both sides in Norway for peace talks")-
που,
το πιθανότερο είναι ότι δεν θα καταλήξουν πουθενά,
πλην
όμως ανακλούν την επιθυμία και των
δύο
αντιδραστικότατων αδηφάγων αστικών φατριών
για
μία "διευθέτηση" του "ανταγωνισμού" μεταξύ τους,
η
οποία θα κρατήσει τις "απλές" μάζες
(που
και οι δύο πλευρές φοβούνται
ως
ο διάβολος το λιβάνι)
όσο
το δυνατό πιο "ήσυχες".
Με
τα παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου,
ας
πάμε τώρα στην "χώρα μας"-και υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"-
για
να δούμε το πολιτικό ερώτημα του εάν και τι
"θα
έπρεπε" να ψηφίσουμε
στις
επερχόμενες "ελεύθερες" Ευρώ|εκλογές?
Η
απάντηση-
από
την σκοπιά του μη-"φυσικού" Επαναστατικού Μαρξισμού
και
όχι "άλλη" βέβαια-
είναι
ότι ενώ δεν υπάρχει κανένα "πρέπει"
για
την ρίψη χαρτιών στην κάλπη
το
γεγονός παραμένει
πως
για να υπάρξει αποχή με πολιτικό νόημα
(χωρίς
εισαγωγικά) η προϋπόθεση είναι ότι θα γινόταν
μία
σοβαρή καμπάνια υπέρ της από ένα επαναστατικό κόμμα
και
καθώς τίποτα τέτοιο δεν υπάρχει
η
μη-συμμετοχή στην εν λόγω "δημοκρατική" τελετουργία
θα
ενίσχυε απλώς το ποσοστό της "αποχής",που
το
μόνο το οποίο "υποδηλώνει" είναι την μεγάλη δυσαρέσκεια
των
"απλών" ανθρώπων χωρίς να δείχνει τίποτα παραπάνω
για
την πολιτική κατεύθυνση της.
Τούτου
δοθέντος μένει η συμμετοχή στο "δημοκρατικό συμβάν"
με
την ρίψη του "δέοντος" χαρτιού και λόγω
της
(γνωστής μας) "Αριστεροποίησης" του
και
για όλους τους λόγους που έχουμε πολλάκις αναλύσει
εκ
πρώτης όψεως αυτό μοιάζει να είναι το χαρτί-
χωρίς
αυταπάτες εννοείται-του Σταλινικού ρεφορμιστικού ΚΚΕ,
πλην
όμως το "πρόβλημα" με αυτή την "επιλογή" είναι
πως
εγγυημένα ενισχυμένο ΚΚΕ σημαίνει αργά ή γρήγορα
το
άδειασμα του "απλού" κόσμου στο "πρότυπο"
του
τι έγινε στο δημοψήφισμα του 2015
και
ενώ αυτό θεωρητικά θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί
από
μία ισχυρή Άκρα Αριστερά(που να έχει καλέσει
σε
ψήφο χωρίς αυταπάτες σε αυτό όπως σκεφτόμασταν "παλιά")
τίποτα
τέτοιο δεν υπάρχει ούτε στην θεωρία ούτε βέβαια στην πράξη
οπότε
(χωρίς εισαγωγικά) η "επιλογή" αυτή υπό τις σημερινές συνθήκες
θα
ήταν ακραιφνώς τυχοδιωκτική.
Έτσι
λοιπόν αυτό που μένει είναι-όπως
και
στις "ελεύθερες" εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου
του
2015-το ψηφοδέλτιο της ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη
για
να πεταχτεί στις κάλπες όχι ως το "καλύτερο" προφανώς
αλλά
ως αυτό που μέσα στο όλο "τοπίο" θα βλάψει λιγότερο,
με
ότι τα παραπάνω συνεπάγονται
για
το πως εξελίσσονται τα "πράγματα" στην "εποχή μας"
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας
ο
οποίος να οδηγήσει
την
"αυθόρμητη" κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί' και "εδώ"
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Όπου,
προφανώς υπάρχει σε εξέλιξη "ειρηνευτική διαδικασία"
υπό
την "αιγίδα" του επαίσχυντου ιμπεριαλιστικού Ο.Η.Ε.
2)Όπου,
στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης "προέκυψε"
ντου
των ενόπλων της "Αστυνομίας Ηθών" "του" καθεστώτος
των
μουλάδων και κυνηγητό φοιτητριών
που
δεν ντύνονται με την "δέουσα Ισλαμική σεμνότητα"
και
συγκρούσεις με έτερους φοιτητές του όποιου "φύλου"
που
αντέδρασαν στην καταστολή
(Βλέπε
το άρθρο του "Al-Monitor",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Students rally against hijab crackdown at Iran΄s largest university").
