Ιράκ-Πολιτικό ερώτημα
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" με τον ρεφορμισμό:
Στο
"μετά την αποχώρηση" Ιράκ
και
ειδικότερα στο Ραμάντι
έγιναν
ανταλλαγές πυρών μεταξύ στρατιωτών του αδύναμου αστικού κράτους
και
"Σουνιτών" ενόπλων με αποτέλεσμα ότι σκοτώθηκε 1 στρατιώτης και 2 "φανατικοί"
ενώ
υπήρξαν και 3 τραυματίες.
(Βλέπε
τους Πακιστανικούς "Daily Times της 1ης Ιανουαρίου,
στο
Διαδίκτυο).
Με
τα παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου ας πάμε τώρα στα
περί
το τρέχον "χωρίς προηγούμενο σκάνδαλο διαφθοράς"|
κόντρα
μεταξύ αδηφάγων φατριών της κυρίαρχης τάξης και του κράτους της δηλαδή|
στην
"Τουρκία" όπου προκύπτει το πολιτικό ερώτημα του κατά πόσον στην
εκδήλωση της όλης αυτής ιστορίας έπαιξε ρόλο(χωρίς εισαγωγικά)
η
(γνωστή μας) "αυθόρμητη"
κοινωνική έκρηξη των από κάτω του περασμένου καλοκαιριού
που
ηττήθηκε μέσα στο τέλειο στρατηγικό κενό.
Η
απάντηση είναι ότι οι "ακρότητες" των από κάτω έπαιξαν ρόλο
μόνο
ως προς το ότι έκαναν ορατό δια γυμνού οφθαλμού στους αντιπάλους
του Ισλαμοδημοκράτη Ερντογκάν πως η δημοτικότητα του είχε καταρρεύσει1
και άρα
(χωρίς εισαγωγικά) τους έδωσαν την αυτοπεποίθηση να επιχειρήσουν
να τον κοντύνουν πολιτικά μέσω της "αποκάλυψης" των "σκανδαλωδών"
ιστοριών για τις οποίες
ενννοείται
βοούσε ο κόσμος επί τόσο καιρό.
Από
εκεί και πέρα το κίνημα δεν μπορούσε να παίξει παραπάνω ρόλο σε αυτή την ιστορία
διότι
η αντικειμενική τάση του-
άσχετο
με το κατά πόσο και πως το συνειδητοποιούσε αυτό ο κόσμος-
ήταν
σε ταξικά αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν των όψιμων "διαφωνούντων" με τον Ερντογκάν.
Δηλαδή
οι "πηγαίοι" από κάτω
(και
όχι οι "ειρηνικά|ειρηνικά" αντί"|"ηγεσίες τους" βέβαια)
ήθελαν
το έξω|θεσμικό διώξιμο των Ισλαμοδημοκρατών που
θα
μπορούσε να είναι αφετηρία για το "ακραίο" σάρωμα όλου του σάπιου πολιτικού "σκηνικού"
το
οποίο δυνητικά θα μπορούσε να οδηγήσει και στο "βίαιο" σάρωμα
του
σε ιστορική παρακμή και πτώση εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού κοινωνικού καθεστώτος
ενώ
οι 'διαφωνούντες" με τον Ερντογκάν κινούνται ενάντια του επειδή κατά την εκτίμηση τους
έχει
παύσει η χρησιμότητα του στην υπηρεσία του "Τουρκικού" καπιταλισμού.
Από
εκεί και πέρα φυσικά αν η τωρινή εμφάνιση της διαίρεσης μεταξύ των από πάνω
οδηγήσει
τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα στο να κάνουν "ακρότητες" πολύ μεγαλύτερης
κλίμακας
(από
αυτές από τις οποίες η ιστορία αυτή έχει ως τώρα συνοδευτεί)
για
δικό τους λογαριασμό
με
όλα τα 'διαρκή" περαιτέρω τότε θα μιλούμε πάλι για τον ρόλο του κινήματος
αλλά
ως πρωταγωνιστή βέβαια και όχι ως κομπάρσου του τι κάνουν οι 'μεγάλοι".
Και
σε αυτή την περίπτωση βέβαια|
ή
για την ακρίβεια "ακόμα πιο" πολύ σε αυτή την περίπτωση|
το
κίνημα θα νικήσει μόνο μέσω καραμπόλας
καθώς
στην "εποχή μας" απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας ο οποίος να οδηγήσει
την κίνηση των μαζών
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"-
δηλαδή
στην "χώρα μας"
και
υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"-
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" με τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημείωση:
1)Που
είχε αρχίσει να φαίνεται βέβαια και από πιο πριν με τις
αντιπολεμικές διαδηλώσεις ενάντια στην "ανεπίσημη"-
αλλά
και ενίοτε "επίσημη"(όπως ξέρουμε)-
στήριξη
του Ερντογκάν
στην
"δημοκρατική" αντεπανάσταση
στην
Συρία.
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" με τον ρεφορμισμό:
Στο
"μετά την αποχώρηση" Ιράκ
και
ειδικότερα στο Ραμάντι
έγιναν
ανταλλαγές πυρών μεταξύ στρατιωτών του αδύναμου αστικού κράτους
και
"Σουνιτών" ενόπλων με αποτέλεσμα ότι σκοτώθηκε 1 στρατιώτης και 2 "φανατικοί"
ενώ
υπήρξαν και 3 τραυματίες.
(Βλέπε
τους Πακιστανικούς "Daily Times της 1ης Ιανουαρίου,
στο
Διαδίκτυο).
Με
τα παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου ας πάμε τώρα στα
περί
το τρέχον "χωρίς προηγούμενο σκάνδαλο διαφθοράς"|
κόντρα
μεταξύ αδηφάγων φατριών της κυρίαρχης τάξης και του κράτους της δηλαδή|
στην
"Τουρκία" όπου προκύπτει το πολιτικό ερώτημα του κατά πόσον στην
εκδήλωση της όλης αυτής ιστορίας έπαιξε ρόλο(χωρίς εισαγωγικά)
η
(γνωστή μας) "αυθόρμητη"
κοινωνική έκρηξη των από κάτω του περασμένου καλοκαιριού
που
ηττήθηκε μέσα στο τέλειο στρατηγικό κενό.
Η
απάντηση είναι ότι οι "ακρότητες" των από κάτω έπαιξαν ρόλο
μόνο
ως προς το ότι έκαναν ορατό δια γυμνού οφθαλμού στους αντιπάλους
του Ισλαμοδημοκράτη Ερντογκάν πως η δημοτικότητα του είχε καταρρεύσει1
και άρα
(χωρίς εισαγωγικά) τους έδωσαν την αυτοπεποίθηση να επιχειρήσουν
να τον κοντύνουν πολιτικά μέσω της "αποκάλυψης" των "σκανδαλωδών"
ιστοριών για τις οποίες
ενννοείται
βοούσε ο κόσμος επί τόσο καιρό.
Από
εκεί και πέρα το κίνημα δεν μπορούσε να παίξει παραπάνω ρόλο σε αυτή την ιστορία
διότι
η αντικειμενική τάση του-
άσχετο
με το κατά πόσο και πως το συνειδητοποιούσε αυτό ο κόσμος-
ήταν
σε ταξικά αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν των όψιμων "διαφωνούντων" με τον Ερντογκάν.
Δηλαδή
οι "πηγαίοι" από κάτω
(και
όχι οι "ειρηνικά|ειρηνικά" αντί"|"ηγεσίες τους" βέβαια)
ήθελαν
το έξω|θεσμικό διώξιμο των Ισλαμοδημοκρατών που
θα
μπορούσε να είναι αφετηρία για το "ακραίο" σάρωμα όλου του σάπιου πολιτικού "σκηνικού"
το
οποίο δυνητικά θα μπορούσε να οδηγήσει και στο "βίαιο" σάρωμα
του
σε ιστορική παρακμή και πτώση εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού κοινωνικού καθεστώτος
ενώ
οι 'διαφωνούντες" με τον Ερντογκάν κινούνται ενάντια του επειδή κατά την εκτίμηση τους
έχει
παύσει η χρησιμότητα του στην υπηρεσία του "Τουρκικού" καπιταλισμού.
Από
εκεί και πέρα φυσικά αν η τωρινή εμφάνιση της διαίρεσης μεταξύ των από πάνω
οδηγήσει
τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα στο να κάνουν "ακρότητες" πολύ μεγαλύτερης
κλίμακας
(από
αυτές από τις οποίες η ιστορία αυτή έχει ως τώρα συνοδευτεί)
για
δικό τους λογαριασμό
με
όλα τα 'διαρκή" περαιτέρω τότε θα μιλούμε πάλι για τον ρόλο του κινήματος
αλλά
ως πρωταγωνιστή βέβαια και όχι ως κομπάρσου του τι κάνουν οι 'μεγάλοι".
Και
σε αυτή την περίπτωση βέβαια|
ή
για την ακρίβεια "ακόμα πιο" πολύ σε αυτή την περίπτωση|
το
κίνημα θα νικήσει μόνο μέσω καραμπόλας
καθώς
στην "εποχή μας" απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας ο οποίος να οδηγήσει
την κίνηση των μαζών
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"-
δηλαδή
στην "χώρα μας"
και
υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"-
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" με τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημείωση:
1)Που
είχε αρχίσει να φαίνεται βέβαια και από πιο πριν με τις
αντιπολεμικές διαδηλώσεις ενάντια στην "ανεπίσημη"-
αλλά
και ενίοτε "επίσημη"(όπως ξέρουμε)-
στήριξη
του Ερντογκάν
στην
"δημοκρατική" αντεπανάσταση
στην
Συρία.