Βιρμανία-Ιράκ|Συρία
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Ενώ
στην "δημοκρατική μεταβατική" Βιρμανία
η
πολεμική αεροπορία του αστικού κράτους-στην διάρκεια
των
(γνωστών μας) αντί|"τρομοκρατικών" επιχειρήσεων κατά ανταρτών
από
καταπιεσμένες "εθνότητες" στον Βορρά-βομβάρδισε "κατά λάθος"
ή
κατά λάθος το έδαφος της "ισχυρής" Κίνας(!),σκοτώνοντας
4
"πολίτες" και τραυματίζοντας 9 και προκαλώντας
την
έντονη αντίδραση των αρχόντων του Πεκίνου,
οι
οποίοι μετακίνησαν στρατό και αεροπορικές δυνάμεις στα σύνορα
των
2 "χωρών"
(Βλέπε
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"China protests over "deadly border raid"),
στο
"μετά την αποχώρηση" Ιράκ,η Αμερικανική πολεμική αεροπορία
στην
"επιστροφή" της στην άτυχη "χώρα",που διέταξε
ο
"πάρα πολύ προοδευτικός πλέον" Ομπάμα,εξαπέλυσε 8 "επιπλέον"
(των
όσων γνωρίζουμε) επιδρομές κατά "φανατικών"1 του "Χαλιφάτου πλέον"
ΙΚ
και στην "άφιξη" της στην πρώην "αδελφική" Συρία εξαπέλυσε
2
"επιπλέον"(των όσων γνωρίζουμε) βομβαρδισμούς ομοίως
(Βλέπε
την σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα του "U.S. Department of Defense"
με
την ημερομηνία της 14ης Μαρτίου).Με
τα
παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου,ξανά|προκύπτει τώρα
το
θεωρητικό ερώτημα-με αφορμή και την κατάσταση κοκκαλώματος2 του κινήματος
στην
"χώρα μας"-και υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"3-και "πριν"
αλλά
και τώρα υπό την κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
που
διαχειρίζεται το αστικό κράτος "μας" του γιατί τελικά
το
εργατικό κίνημα στον "πολιτισμένο Global North"
δεν
μπόρεσε στο ελάχιστο να αντιμετωπίσει αυτό
που
συμβατικά αποκαλούμε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση
ενώ
"πριν" ήταν τόσο ισχυρό(συγκριτικά)?Η απάντηση βρίσκεται ακριβώς
στην
πρότερη ισχύ του και πως αυτή ασκήθηκε υπό την "ηγεμονία"
του
ρεφορμισμού όλων των αποχρώσεων-ήτοι ότι ασκήθηκε όχι
στην
κατεύθυνση της "βίαιης" εργατικής επανάστασης
(που
όταν η προοπτική της ξεπρόβαλλε ενωμένες όλες οι αποχρώσεις
του
ρεφορμισμού και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας έκαναν με επιτυχία
τα
πάντα για να την πνίξουν)
αλλά
στην κατεύθυνση της εξασφάλισης ενός "έντιμου συμβιβασμού"
με
τους αστούς μέσω της ενίσχυσης του "κράτους πρόνοιας" κ.λ.π.
που,
όταν οι "συντεταγμένες" του
σε
ιστορική παρακμή και πτώση καπιταλισμού άλλαξαν(χωρίς εισαγωγικά)
με
την στροφή από το κράτος4 προς την "αγορά" κ.λ.π.
και
ο "έντιμος συμβιβασμός" δεν ήταν "πλέον" δομικά εφικτός
η
εργατική τάξη βρέθηκε τελείως αποπροσανατολισμένη
ενώ
το πολιτικό και συνδικαλιστικό της εποικοδόμημα είχε τελείως απορροφηθεί
από
το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.Των παραπάνω δοθέντων
δεν
είναι καθόλου περίεργο πως η μία ήττα των εργατών ακολουθούσε την άλλη
(χωρίς
εισαγωγικά) στην διάρκεια των δεκαετιών,ούτε
ότι
με την τρέχουσα σοβαρή διεθνή καπιταλιστική κρίση
οι
ήττες μεταβλήθηκαν σε άτακτη υποχώρηση ή για να το πούμε διαφορετικά
έτσι
γίνονται αυτά τα πράγματα στην "εποχή μας"
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας ο οποίος να οδηγήσει την "αυθόρμητη"
κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Όπου,
στη "Νέα Λιβύη" και ειδικότερα στην Σίρτη,
οι
ένοπλοι των "ταξιαρχιών|μεραρχιών"
που
"επίσημα" έχουν ορκιστεί πίστη και υποταγή
στο
"Χαλιφάτο" συγκρούονται ένοπλα με "απελευθερωτές"
οι
οποίοι μάλλον "πρόσκεινται" στην "κυβέρνηση" της Τρίπολης-
αν
και σε τελική(όπως και σε πρώτη) ανάλυση δεν θα έκανε
την
παραμικρή διαφορά αν συγκρούονταν με "απελευθερωτές"
που
"πρόσκεινται" στην "κυβέρνηση" του Τομπρούκ-
σε
μάχες των οποίων ο έως τώρα απολογισμός είναι 15 νεκροί
(Βλέπε
"Xinhua" της 15ης Μαρτίου,στο Διαδίκτυο).
2)Που
φυσικά οι κινητοποιήσεις του Σταλινικού ρεφορμιστικού ΚΚΕ
δεν
μπορούν να αντιμετωπίσουν αν και μετριάζουν σε κάποιο βαθμό
την
ζημιά(που είναι το μάξιμουμ που θα μπορούσε να περιμένει κανείς).
3)Όπου,
στα "δρώμενα" στην Ουκρανία μετά το νικηφόρο πραξικόπημα
των
"χρωματιστών" φιλελευθερό|Ναζί του "Ευρώ|Μαϊντάν" στο Κίεβο
που
προώθησαν η "πολιτισμένη" Ε.Ε. και οι "ήπια ιμπεριαλιστικές"
Η.Π.Α.,
αυτονόητα,στις γραμμές των ενόπλων της χούντας του Κιέβου βρίσκονται
και
εθνικά καταπιεσμένοι Τσετσένοι,οι οποίοι-μέσα
στο
τέλειο στρατηγικό κενό-έχουν γίνει "φανατικοί" και "πρόσκεινται" στο ΙΚ
(Βλέπε
τα άρθρα του "The Intercept",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"The final days of a Chechen commander fighting in Ukraine"
και
"In midst of war Ukraine becomes gateway for jihadists"),
που
φυσικά οι "ως τέτοιοι" Ναζί
(οι
οποίοι μέσω του "Δεξιού Τομέα" είχαν αναπτύξει σχέσεις
με
τις αντί|"ηγεσίες" των Τσετσένων στην διάρκεια των ημί|γενοκτονικών πολέμων
των
Γιέλτσιν-Πούτιν) τους χρησιμοποιούν ως κρέας για
τα
κανόνια εκμεταλλευόμενοι τον αντί|Ρωσισμό τους και
όταν
έρθει η ώρα θα σφαγιάσουν όπως και όλους τους "εχθρούς της Λευκής Φυλής".
4)Και
ειδικότερα το κράτος-"έθνος" που όταν "προέκυψε"
η
απαρχή ξεπεράσματος του από τα δεξιά(με κορυφαίο παράδειγμα
την
"πολιτισμένη" Ε.Ε. και "πολιτισμένο" Ευρώ),ο αποπροσανατολισμός
του
κινήματος έγινε πλήρης.
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Ενώ
στην "δημοκρατική μεταβατική" Βιρμανία
η
πολεμική αεροπορία του αστικού κράτους-στην διάρκεια
των
(γνωστών μας) αντί|"τρομοκρατικών" επιχειρήσεων κατά ανταρτών
από
καταπιεσμένες "εθνότητες" στον Βορρά-βομβάρδισε "κατά λάθος"
ή
κατά λάθος το έδαφος της "ισχυρής" Κίνας(!),σκοτώνοντας
4
"πολίτες" και τραυματίζοντας 9 και προκαλώντας
την
έντονη αντίδραση των αρχόντων του Πεκίνου,
οι
οποίοι μετακίνησαν στρατό και αεροπορικές δυνάμεις στα σύνορα
των
2 "χωρών"
(Βλέπε
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"China protests over "deadly border raid"),
στο
"μετά την αποχώρηση" Ιράκ,η Αμερικανική πολεμική αεροπορία
στην
"επιστροφή" της στην άτυχη "χώρα",που διέταξε
ο
"πάρα πολύ προοδευτικός πλέον" Ομπάμα,εξαπέλυσε 8 "επιπλέον"
(των
όσων γνωρίζουμε) επιδρομές κατά "φανατικών"1 του "Χαλιφάτου πλέον"
ΙΚ
και στην "άφιξη" της στην πρώην "αδελφική" Συρία εξαπέλυσε
2
"επιπλέον"(των όσων γνωρίζουμε) βομβαρδισμούς ομοίως
(Βλέπε
την σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα του "U.S. Department of Defense"
με
την ημερομηνία της 14ης Μαρτίου).Με
τα
παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου,ξανά|προκύπτει τώρα
το
θεωρητικό ερώτημα-με αφορμή και την κατάσταση κοκκαλώματος2 του κινήματος
στην
"χώρα μας"-και υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής "πολιτισμένης Ευρώπης"3-και "πριν"
αλλά
και τώρα υπό την κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
που
διαχειρίζεται το αστικό κράτος "μας" του γιατί τελικά
το
εργατικό κίνημα στον "πολιτισμένο Global North"
δεν
μπόρεσε στο ελάχιστο να αντιμετωπίσει αυτό
που
συμβατικά αποκαλούμε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση
ενώ
"πριν" ήταν τόσο ισχυρό(συγκριτικά)?Η απάντηση βρίσκεται ακριβώς
στην
πρότερη ισχύ του και πως αυτή ασκήθηκε υπό την "ηγεμονία"
του
ρεφορμισμού όλων των αποχρώσεων-ήτοι ότι ασκήθηκε όχι
στην
κατεύθυνση της "βίαιης" εργατικής επανάστασης
(που
όταν η προοπτική της ξεπρόβαλλε ενωμένες όλες οι αποχρώσεις
του
ρεφορμισμού και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας έκαναν με επιτυχία
τα
πάντα για να την πνίξουν)
αλλά
στην κατεύθυνση της εξασφάλισης ενός "έντιμου συμβιβασμού"
με
τους αστούς μέσω της ενίσχυσης του "κράτους πρόνοιας" κ.λ.π.
που,
όταν οι "συντεταγμένες" του
σε
ιστορική παρακμή και πτώση καπιταλισμού άλλαξαν(χωρίς εισαγωγικά)
με
την στροφή από το κράτος4 προς την "αγορά" κ.λ.π.
και
ο "έντιμος συμβιβασμός" δεν ήταν "πλέον" δομικά εφικτός
η
εργατική τάξη βρέθηκε τελείως αποπροσανατολισμένη
ενώ
το πολιτικό και συνδικαλιστικό της εποικοδόμημα είχε τελείως απορροφηθεί
από
το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.Των παραπάνω δοθέντων
δεν
είναι καθόλου περίεργο πως η μία ήττα των εργατών ακολουθούσε την άλλη
(χωρίς
εισαγωγικά) στην διάρκεια των δεκαετιών,ούτε
ότι
με την τρέχουσα σοβαρή διεθνή καπιταλιστική κρίση
οι
ήττες μεταβλήθηκαν σε άτακτη υποχώρηση ή για να το πούμε διαφορετικά
έτσι
γίνονται αυτά τα πράγματα στην "εποχή μας"
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας ο οποίος να οδηγήσει την "αυθόρμητη"
κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Όπου,
στη "Νέα Λιβύη" και ειδικότερα στην Σίρτη,
οι
ένοπλοι των "ταξιαρχιών|μεραρχιών"
που
"επίσημα" έχουν ορκιστεί πίστη και υποταγή
στο
"Χαλιφάτο" συγκρούονται ένοπλα με "απελευθερωτές"
οι
οποίοι μάλλον "πρόσκεινται" στην "κυβέρνηση" της Τρίπολης-
αν
και σε τελική(όπως και σε πρώτη) ανάλυση δεν θα έκανε
την
παραμικρή διαφορά αν συγκρούονταν με "απελευθερωτές"
που
"πρόσκεινται" στην "κυβέρνηση" του Τομπρούκ-
σε
μάχες των οποίων ο έως τώρα απολογισμός είναι 15 νεκροί
(Βλέπε
"Xinhua" της 15ης Μαρτίου,στο Διαδίκτυο).
2)Που
φυσικά οι κινητοποιήσεις του Σταλινικού ρεφορμιστικού ΚΚΕ
δεν
μπορούν να αντιμετωπίσουν αν και μετριάζουν σε κάποιο βαθμό
την
ζημιά(που είναι το μάξιμουμ που θα μπορούσε να περιμένει κανείς).
3)Όπου,
στα "δρώμενα" στην Ουκρανία μετά το νικηφόρο πραξικόπημα
των
"χρωματιστών" φιλελευθερό|Ναζί του "Ευρώ|Μαϊντάν" στο Κίεβο
που
προώθησαν η "πολιτισμένη" Ε.Ε. και οι "ήπια ιμπεριαλιστικές"
Η.Π.Α.,
αυτονόητα,στις γραμμές των ενόπλων της χούντας του Κιέβου βρίσκονται
και
εθνικά καταπιεσμένοι Τσετσένοι,οι οποίοι-μέσα
στο
τέλειο στρατηγικό κενό-έχουν γίνει "φανατικοί" και "πρόσκεινται" στο ΙΚ
(Βλέπε
τα άρθρα του "The Intercept",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"The final days of a Chechen commander fighting in Ukraine"
και
"In midst of war Ukraine becomes gateway for jihadists"),
που
φυσικά οι "ως τέτοιοι" Ναζί
(οι
οποίοι μέσω του "Δεξιού Τομέα" είχαν αναπτύξει σχέσεις
με
τις αντί|"ηγεσίες" των Τσετσένων στην διάρκεια των ημί|γενοκτονικών πολέμων
των
Γιέλτσιν-Πούτιν) τους χρησιμοποιούν ως κρέας για
τα
κανόνια εκμεταλλευόμενοι τον αντί|Ρωσισμό τους και
όταν
έρθει η ώρα θα σφαγιάσουν όπως και όλους τους "εχθρούς της Λευκής Φυλής".
4)Και
ειδικότερα το κράτος-"έθνος" που όταν "προέκυψε"
η
απαρχή ξεπεράσματος του από τα δεξιά(με κορυφαίο παράδειγμα
την
"πολιτισμένη" Ε.Ε. και "πολιτισμένο" Ευρώ),ο αποπροσανατολισμός
του
κινήματος έγινε πλήρης.
