Συμπλήρωμα
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Να
συμπληρώσουμε την σημερινή μας ανάρτηση με λίγα λόγια
για
τα "συμβάντα" στην πορεία προς
τις
"ελεύθερες" προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α.
τον
φετινό Νοέμβριο-και ιδιαίτερα για την υποψηφιότητα
του-
αναμφίβολα-υπό|"ελπιδοφόρου" γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς
ο
οποίος επιδιώκει το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος
ως
"δημοκρατικός σοσιαλιστής" και που στις προκριματικές
της
Αϊόβα κατάφερε να βγει πρακτικά ίσα καράβια,ίσα νερά-
σε
χαρτιά τα οποία πετάχθηκαν στην κάλπη στην διάρκεια
της
σχετικής τελετουργίας-με την Χίλαρυ Κλίντον
(Βλέπε
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"US election: Winners and losers after Iowa vote"),
το
οποίο δεν είναι λίγο,χωρίς αυτό να μας κάνει να "προφητεύουμε"
το
οποιοδήποτε "σενάριο" για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα
ως
την στιγμή που θα "κλειδώσει" το χρίσμα αυτού του αστικού κόμματος
(των
Δημοκρατικών δηλαδή).Έτσι λοιπόν αφού επισημάνουμε
το
προφανές-ήτοι ότι ο Μπέρνι Σάντερς
"ως
τέτοιος" είναι πολιτικός απατεώνας ολκής,
ίσως
και μεγαλύτερος από τον Ομπάμα(που δεν έλεγε ότι είναι "σοσιαλιστής"
αλλά
αντίθετα δήλωνε ευθέως από "πριν" πως ίνδαλμα του ήταν
ο
Ρόναλντ Ρίγκαν),ο οποίος σε περίπτωση που θα γινόταν πρόεδρος
θα
προκαλούσε μία απογοήτευση στους από κάτω
με
οικτρές αυταπάτες τουλάχιστον ισοδύναμη με αυτή του
νυν
"πάρα πολύ προοδευτικού πλέον ενοίκου του Λευκού Οίκου"
και
στην πραγματικότητα χειρότερη
διότι
σε σχέση με το 2008 τα πράγματα έχουν "ακόμα πιο" πολύ σφίξει σε βάρος
των
μαζών και "εκεί" με την κλιμάκωση
των
κτηνωδών "θυσιών",την γιγάντια αύξηση
των
ανισοτήτων κ.λ.π.-το ζήτημα που τίθεται προς εξέταση είναι το κατά πόσον
η
μεγάλη δημοτικότητα που έχει αποκτήσει σε μία μερίδα από
τους
ψηφοφόρους του Δημοκρατικού Κόμματος και πέριξ "σημαίνει κάτι"
ή
όχι?Η απάντηση είναι ότι μετά από μία 8ετία που η εκλογή
του
Ομπάμα λειτούργησε με τον γνωστό της διαλυτικό τρόπο πάνω
στο
κίνημα(και παρά τις υποτίθεται "αναλαμπές" του Occupy κ.λ.π.)
σε
μία μερίδα των από κάτω ξανά|αναπτύσσονται "αριστερές" αυταπάτες
σε
συνδυασμό με μία ορισμένη "κινητικότητα"-από τις κινητοποιήσεις ενάντια
στις
δολοφονίες από την αστυνομία του καπιταλιστικού κράτους(που ξέρουμε)
ως
ορισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις που ενώ "they are nothing
to
write home about" παρόλα αυτά και καλύτερα που γίνονται από
το
τίποτα και δυνητικά υπό ευνοϊκή "συγκυρία" μπορεί να εξελιχθούν
σε
κάτι αισθητά πιο σημαντικό-και η ανάκλαση των παραπάνω είναι
η
δημοτικότητα του Μπέρνι Σάντερς ή για να το πούμε διαφορετικά
ο
"φιλολαϊκός" αυτός δημαγωγός "εκφράζει" ένα ρεύμα
που
προφανώς δεν δημιούργησε ο ίδιος,το οποίο εννοείται
ότι
φοβάται τα μέγιστα παρά τον τέλεια συγχισμένο χαρακτήρα του
και
που εκ των πραγμάτων ανά|τροφοδοτείται από
τις
(συγκριτικά) καλές έκλογικές του επιδόσεις.Το ρεύμα αυτό
δεν
είναι επαναστατικό και δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να γίνει
"ως
τέτοιο" είτε-προφανώς-"από μόνο του" αλλά ούτε καν
και
"με βοήθεια"(και εννοείται σε καμία περίπτωση
με
"πλατιά βοήθεια") διότι το βασικό του πρόβλημα είναι ότι επιδιώκει
την
επιστροφή στον τάχα "καλό καπιταλισμό" των "χρυσών χρόνων"
των
Η.Π.Α. ως και την δεκαετία του 1960,που ο Σάντερς υπόσχεται
και
για αυτό άλλωστε έχει γίνει δημοφιλής,που και δεν μπορεί
σε
καμία περίπτωση να γίνει δεδομένων των "εξελίξεων" που έχει φέρει αυτό
που
συμβατικά αποκαλούμε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση
αλλά
και που βασίζεται άρρητα για την υποτιθέμενη πραγματοποίηση
του
στο ότι οι Η.Π.Α. θα παραμείνουν η Νο 1 ιμπεριαλιστική δύναμη
του
πλανήτη διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν τίθεται ζήτημα
ούτε
τάχα "αναβίωσης" του New Deal ούτε της Great Society του Τζόνσον
ούτε
οτιδήποτε.Ακριβώς για αυτό το προαναφερθέν ρεύμα δεν μπορεί
να
γίνει επαναστατικό διότι όπως(ξέρουμε ότι) έλεγε "από τότε"
ο
Μαρξ "ένας λαός που καταπιέζει άλλους..."-προφανώς χωρίς εισαγωγικά-
"...δεν
μπορεί να είναι ο ίδιος ελεύθερος"1.Με τα παραπάνω σαφή
να
προχωρήσουμε λέγοντας ότι όλα αυτά δεν σημαίνουν
ότι
τάχα "άρα" το τι θα συμβεί "εκεί" είναι "αδιάφορο" διότι
το
"φαινόμενο" Μπέρνι Σάντερς(όπως και
το
σχεδόν φασιστοειδές "φαινόμενο" Τραμπ στους Ρεπουμπλικάνους-
αλλά
προφανώς με αντίθετο ιδεολογικό|με
την
Μαρξιστική έννοια|"πρόσημο") είναι εκδηλώσεις της(γνωστής μας) κρίσης
του
πολιτικού οικοδομήματος η οποία "ακόμα και" στη Νο 1 ιμπεριαλιστική δύναμη
του
κόσμου δεν έχει φτάσει στην κορύφωση των "εκπλήξεων"
που
επιφυλάσσει και στις 2 βασικές τάξεις της "κοινωνίας"
και
που,ακριβώς για αυτό,μπορεί "αίφνης"
να
δημιουργήσει "ακρότητες" οι οποίες
να
γίνουν δυνητικά("βίαια") επαναστατικές ευκαιρίες
που
όμως για την εκμετάλλευση τους(με την καλή έννοια) απαιτείται
η
διαθεσιμότητα του συνειδητού παράγοντα που στην "εποχή
μας"
απουσιάζει πλήρως.Έτσι ακριβώς γίνονται αυτά τα πράγματα.
Σημείωση:
1)Όπου,
αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι
το
τελευταίο πραγματικό απεργιακό κύμα
στις
Η.Π.Α. έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και
τις
αρχές της δεκαετίας του 1970(που προφανώς
δεν
σημαίνει ότι μετά έπαυσαν ολοσχερώς να γίνονται απεργίες
προς
αποφυγή "παρανοήσεων") και το τελευταίο πραγματικά μεγάλο
και
"κλασικό" απεργιακό κύμα έγινε το 1945-46-ήτοι μόλις μετά
τη
νίκη στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και την κατάκτηση από
την
Ουάσιγκτον της παγκόσμιας "ηγεμονίας".Αυτό δεν σημαίνει
ότι
'άρα" δεν πρόκειται να ξανά|υπάρξει ποτέ "εκεί" απεργιακό κύμα
μίας
τέτοιας κλίμακας ή|και μεγαλύτερης αλλά σημαίνει ότι
το
γεγονός πως δεν υπήρξε ως τώρα από το 1945-46|διακόπτοντας
έτσι
μία παράδοση περιοδικών κυμάτων γιγάντιων "πηγαίων" εργατικών αγώνων
που
ξεκινάει από την δεκαετία του 1870 περίπου-χρειάζεται εξήγηση
και
η μόνη υλιστική εξήγηση που μπορεί να υπάρξει είναι
η
"κατευναστική" επίδραση στους εργάτες της επίτευξης από
το
αστικό κράτος "τους" της Νο 1 θέσης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων
η
οποία επέδρασε όχι μέσω των υποτιθέμενων "ιμπεριαλιστικών υπέρ|κερδών"
κ.λ.π.
αλλά μέσω των πολιτικών προνομίων(για τα οποία έχουμε μιλήσει)
που
όντως απολαμβάνουν
όσοι
είναι "πολίτες" της μεγαλύτερης υπερδύναμης στην ιστορία.
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Να
συμπληρώσουμε την σημερινή μας ανάρτηση με λίγα λόγια
για
τα "συμβάντα" στην πορεία προς
τις
"ελεύθερες" προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α.
τον
φετινό Νοέμβριο-και ιδιαίτερα για την υποψηφιότητα
του-
αναμφίβολα-υπό|"ελπιδοφόρου" γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς
ο
οποίος επιδιώκει το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος
ως
"δημοκρατικός σοσιαλιστής" και που στις προκριματικές
της
Αϊόβα κατάφερε να βγει πρακτικά ίσα καράβια,ίσα νερά-
σε
χαρτιά τα οποία πετάχθηκαν στην κάλπη στην διάρκεια
της
σχετικής τελετουργίας-με την Χίλαρυ Κλίντον
(Βλέπε
το άρθρο του BBC,στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"US election: Winners and losers after Iowa vote"),
το
οποίο δεν είναι λίγο,χωρίς αυτό να μας κάνει να "προφητεύουμε"
το
οποιοδήποτε "σενάριο" για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα
ως
την στιγμή που θα "κλειδώσει" το χρίσμα αυτού του αστικού κόμματος
(των
Δημοκρατικών δηλαδή).Έτσι λοιπόν αφού επισημάνουμε
το
προφανές-ήτοι ότι ο Μπέρνι Σάντερς
"ως
τέτοιος" είναι πολιτικός απατεώνας ολκής,
ίσως
και μεγαλύτερος από τον Ομπάμα(που δεν έλεγε ότι είναι "σοσιαλιστής"
αλλά
αντίθετα δήλωνε ευθέως από "πριν" πως ίνδαλμα του ήταν
ο
Ρόναλντ Ρίγκαν),ο οποίος σε περίπτωση που θα γινόταν πρόεδρος
θα
προκαλούσε μία απογοήτευση στους από κάτω
με
οικτρές αυταπάτες τουλάχιστον ισοδύναμη με αυτή του
νυν
"πάρα πολύ προοδευτικού πλέον ενοίκου του Λευκού Οίκου"
και
στην πραγματικότητα χειρότερη
διότι
σε σχέση με το 2008 τα πράγματα έχουν "ακόμα πιο" πολύ σφίξει σε βάρος
των
μαζών και "εκεί" με την κλιμάκωση
των
κτηνωδών "θυσιών",την γιγάντια αύξηση
των
ανισοτήτων κ.λ.π.-το ζήτημα που τίθεται προς εξέταση είναι το κατά πόσον
η
μεγάλη δημοτικότητα που έχει αποκτήσει σε μία μερίδα από
τους
ψηφοφόρους του Δημοκρατικού Κόμματος και πέριξ "σημαίνει κάτι"
ή
όχι?Η απάντηση είναι ότι μετά από μία 8ετία που η εκλογή
του
Ομπάμα λειτούργησε με τον γνωστό της διαλυτικό τρόπο πάνω
στο
κίνημα(και παρά τις υποτίθεται "αναλαμπές" του Occupy κ.λ.π.)
σε
μία μερίδα των από κάτω ξανά|αναπτύσσονται "αριστερές" αυταπάτες
σε
συνδυασμό με μία ορισμένη "κινητικότητα"-από τις κινητοποιήσεις ενάντια
στις
δολοφονίες από την αστυνομία του καπιταλιστικού κράτους(που ξέρουμε)
ως
ορισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις που ενώ "they are nothing
to
write home about" παρόλα αυτά και καλύτερα που γίνονται από
το
τίποτα και δυνητικά υπό ευνοϊκή "συγκυρία" μπορεί να εξελιχθούν
σε
κάτι αισθητά πιο σημαντικό-και η ανάκλαση των παραπάνω είναι
η
δημοτικότητα του Μπέρνι Σάντερς ή για να το πούμε διαφορετικά
ο
"φιλολαϊκός" αυτός δημαγωγός "εκφράζει" ένα ρεύμα
που
προφανώς δεν δημιούργησε ο ίδιος,το οποίο εννοείται
ότι
φοβάται τα μέγιστα παρά τον τέλεια συγχισμένο χαρακτήρα του
και
που εκ των πραγμάτων ανά|τροφοδοτείται από
τις
(συγκριτικά) καλές έκλογικές του επιδόσεις.Το ρεύμα αυτό
δεν
είναι επαναστατικό και δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να γίνει
"ως
τέτοιο" είτε-προφανώς-"από μόνο του" αλλά ούτε καν
και
"με βοήθεια"(και εννοείται σε καμία περίπτωση
με
"πλατιά βοήθεια") διότι το βασικό του πρόβλημα είναι ότι επιδιώκει
την
επιστροφή στον τάχα "καλό καπιταλισμό" των "χρυσών χρόνων"
των
Η.Π.Α. ως και την δεκαετία του 1960,που ο Σάντερς υπόσχεται
και
για αυτό άλλωστε έχει γίνει δημοφιλής,που και δεν μπορεί
σε
καμία περίπτωση να γίνει δεδομένων των "εξελίξεων" που έχει φέρει αυτό
που
συμβατικά αποκαλούμε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση
αλλά
και που βασίζεται άρρητα για την υποτιθέμενη πραγματοποίηση
του
στο ότι οι Η.Π.Α. θα παραμείνουν η Νο 1 ιμπεριαλιστική δύναμη
του
πλανήτη διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν τίθεται ζήτημα
ούτε
τάχα "αναβίωσης" του New Deal ούτε της Great Society του Τζόνσον
ούτε
οτιδήποτε.Ακριβώς για αυτό το προαναφερθέν ρεύμα δεν μπορεί
να
γίνει επαναστατικό διότι όπως(ξέρουμε ότι) έλεγε "από τότε"
ο
Μαρξ "ένας λαός που καταπιέζει άλλους..."-προφανώς χωρίς εισαγωγικά-
"...δεν
μπορεί να είναι ο ίδιος ελεύθερος"1.Με τα παραπάνω σαφή
να
προχωρήσουμε λέγοντας ότι όλα αυτά δεν σημαίνουν
ότι
τάχα "άρα" το τι θα συμβεί "εκεί" είναι "αδιάφορο" διότι
το
"φαινόμενο" Μπέρνι Σάντερς(όπως και
το
σχεδόν φασιστοειδές "φαινόμενο" Τραμπ στους Ρεπουμπλικάνους-
αλλά
προφανώς με αντίθετο ιδεολογικό|με
την
Μαρξιστική έννοια|"πρόσημο") είναι εκδηλώσεις της(γνωστής μας) κρίσης
του
πολιτικού οικοδομήματος η οποία "ακόμα και" στη Νο 1 ιμπεριαλιστική δύναμη
του
κόσμου δεν έχει φτάσει στην κορύφωση των "εκπλήξεων"
που
επιφυλάσσει και στις 2 βασικές τάξεις της "κοινωνίας"
και
που,ακριβώς για αυτό,μπορεί "αίφνης"
να
δημιουργήσει "ακρότητες" οι οποίες
να
γίνουν δυνητικά("βίαια") επαναστατικές ευκαιρίες
που
όμως για την εκμετάλλευση τους(με την καλή έννοια) απαιτείται
η
διαθεσιμότητα του συνειδητού παράγοντα που στην "εποχή
μας"
απουσιάζει πλήρως.Έτσι ακριβώς γίνονται αυτά τα πράγματα.
Σημείωση:
1)Όπου,
αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι
το
τελευταίο πραγματικό απεργιακό κύμα
στις
Η.Π.Α. έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και
τις
αρχές της δεκαετίας του 1970(που προφανώς
δεν
σημαίνει ότι μετά έπαυσαν ολοσχερώς να γίνονται απεργίες
προς
αποφυγή "παρανοήσεων") και το τελευταίο πραγματικά μεγάλο
και
"κλασικό" απεργιακό κύμα έγινε το 1945-46-ήτοι μόλις μετά
τη
νίκη στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και την κατάκτηση από
την
Ουάσιγκτον της παγκόσμιας "ηγεμονίας".Αυτό δεν σημαίνει
ότι
'άρα" δεν πρόκειται να ξανά|υπάρξει ποτέ "εκεί" απεργιακό κύμα
μίας
τέτοιας κλίμακας ή|και μεγαλύτερης αλλά σημαίνει ότι
το
γεγονός πως δεν υπήρξε ως τώρα από το 1945-46|διακόπτοντας
έτσι
μία παράδοση περιοδικών κυμάτων γιγάντιων "πηγαίων" εργατικών αγώνων
που
ξεκινάει από την δεκαετία του 1870 περίπου-χρειάζεται εξήγηση
και
η μόνη υλιστική εξήγηση που μπορεί να υπάρξει είναι
η
"κατευναστική" επίδραση στους εργάτες της επίτευξης από
το
αστικό κράτος "τους" της Νο 1 θέσης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων
η
οποία επέδρασε όχι μέσω των υποτιθέμενων "ιμπεριαλιστικών υπέρ|κερδών"
κ.λ.π.
αλλά μέσω των πολιτικών προνομίων(για τα οποία έχουμε μιλήσει)
που
όντως απολαμβάνουν
όσοι
είναι "πολίτες" της μεγαλύτερης υπερδύναμης στην ιστορία.
