Μαλί-Ιράκ|Συρία-Ερώτημα
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Ενώ
στο(γνωστό μας) κατακτημένο Μαλί,στρατιώτες
του
πολύ αδύναμου αστικού κράτους εκτέλεσαν δημόσια
9-
καταπιεσμένους από όλα τα καθεστώτα νομάδες-Τουαρέγκ
και
εξέθεσαν τα πτώματα τους επί ώρες σε κοινή θέα
(Βλέπε
το άρθρο των "Yahoo News",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Mali separatists say soldiers publicly killed 9 Tuaregs")-
έτσι
"επιβραβεύοντας" την "λαμπρή" στρατηγική
των
"παραδοσιακών" αντί|"ηγετών" αυτών(των Τουαρέγκ δηλαδή)
που
"αρχικά" έκλεισαν "συμμαχία" με τους "φανατικούς" και
στην
"συνέχεια" με τους "πολιτισμένους" αντί|"τρομοκράτες" ιμπεριαλιστές
για
να καταλήξουν να τους την πέφτουν και οι 2,
στο
"μετά την αποχώρηση" Ιράκ,η Αμερικανική πολεμική αεροπορία
στην
"επιστροφή" της στην άτυχη "χώρα",που διέταξε
ο
"πάρα πολύ προοδευτικός πλέον" Ομπάμα,εξαπέλυσε
22
"επιπλέον"(των όσων γνωρίζουμε) επιδρομές κατά "φανατικών"
του
"Χαλιφάτου πλέον" ΙΚ και στην "άφιξη" της
στην
πρώην "αδελφική" Συρία1 εξαπέλυσε 5 "επιπλέον"
(των
όσων γνωρίζουμε) βομβαρδισμούς ομοίως
(Βλέπε
την σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα του "U.S. Department of Defense"
με
την ημερομηνία της 23ης Μαϊου).
Με
τα παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου ας πάμε τώρα στην Ε.Ε.-ήτοι
στη
Νέο-Μεσαιωνική Αυτοκρατορική "πολιτισμένη Ευρώπη"2|όπου
η
"χώρα μας" είναι υπερήφανο μέλος-και ειδικότερα στην "πολιτισμένη" Ιρλανδία
όπου,
με αφορμή το ότι σε "ελεύθερο δημοψήφισμα" το 62% των ψηφισάντων τάχθηκε
υπέρ
της νομιμοποίησης των γάμων των ομοφυλοφύλων
(Βλέπε
BBC της 24ης Μαϊου,στο Διαδίκτυο),προκύπτει καταρχάς το πολιτικό ερώτημα
του
πως είναι δυνατό αυτό να συνέβη σε μία "χώρα" όπου
το-
τάχα"λήξαν επιτυχώς"-θυσιαστικό "Μημόνιο" συνεχίζει ακάθεκτο σε βάρος
των
μαζών αντιμετωπίζοντας πολύ λιγότερες(εν συνόλω) "ακραίες" αντιδράσεις
από
ότι στις υπόλοιπες "χώρες" που το υφίστανται(το "Μνημόνιο" δηλαδή)
και
συνολικότερα του πως όλο αυτό ταιριάζει με τον
σε
ιστορική παρακμή και πτώση καπιταλισμό που όπως ξέρουμε βασίζεται
στην
διπλή καταπίεση των γυναικών και για αυτό είχε καλλιεργήσει
την
νομική καταπίεση των ομοφυλοφύλων?
Η
απάντηση και στα 2 παραπάνω ερωτήματα βρίσκεται στην φύση αυτού
που
συμβατικά αποκαλούμε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση
η
οποία είναι(μεταξύ πολλών άλλων|χωρίς εισαγωγικά|που ξέρουμε) και ακριβώς αυτό
που
λέει η λέξη-ήτοι φιλελεύθερη στο επίπεδο του πολιτικού εποικοδομήματος καθώς
με
την προύπόθεση ότι υπάρχει επαρκής πίεση3 μπορεί να ενσωματώσει(μερικά) ορισμένα αιτήματα
που
έχουν να κάνουν με ατομικά δικαιώματα στον βαθμό που αυτά δεν θίγουν
το
βασικό και αδιαπραγμάτευτο,δηλαδή την ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Η
προώθηση των εν λόγω αιτημάτων αναλαμβάνεται|εργολαβικά πρακτικά|από αυτό
που
έχουμε αποκαλέσει "παγκοσμιοποιημένες μεσαίες τάξεις"-ενώ η αντίθεση
σε
αυτά αναλαμβάνεται"επίσης εργολαβικά|από αυτό
που
αποκαλούμε "παραδοσιακές μεσαίες τάξεις"-και έτσι ανθούν
οι
"συγκρούσεις αξιών" και "ταυτότητας"4,
προς
μεγάλη τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού,ενώ η "όλο και πιο επίσημα' ολιγαρχική διάρθρωση
της
ταξικής δομής(και του πολιτικού εποικοδομήματος) εξασφαλίζει "εκ του φυσικού"5
τα
όσα πριν χρειαζόταν ένας ολόκληρος ιδεολογικός μηχανισμός
για
να τα 'δικαιολογεί" και για να τα "νομιμοποιεί" ή για να το πούμε διαφορετικά
το
δίδαγμα που προκύπτει είναι το ότι,άσχετα με το πως όλα αυτά τα αιτήματα ξεκίνησαν
να
προβάλλονται(πολύ ορθά) με τον από τα κάτω αναβρασμό της δεκαετίας του 1960, αυτή
την
στιγμή δεν έχουν "ως τέτοια"6 την παραμικρή αντισυστημική(χωρίς εισαγωγικά) διάσταση
και
η συνεχής ενασχόληση με αυτά δεν δείχνει παρά την "πλατιά" μετατροπή
της
αείποτε άκρας αριστεράς σε φιλελεύθερη ομάδα πίεσης και τίποτα περαιτέρω
ή
για να το πούμε διαφορετικά έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα στην "εποχή μας"
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας ο οποίος να οδηγήσει την "αυθόρμητη"
κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Όπου,
στην "πολιτισμένη" και "αλλος αέρας" Γαλλία,αυτονόητα.
η
"κοινή γνώμη"-χάρη στα "Je suis Charlie"-τάσσεται σύμφωνα
με
πρόσφατη δημοσκόπηση σε ποσοστό 55% υπέρ μίας στρατιωτικής επιδρομής
στην
Συρία ενώ το 2013 σε αντίστοιχη δημοσκόπηση τασσόταν κατά 64% κατά
(Βλέπε
το άρθρο του "Arab News",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"French public now for military intervention in Syria-poll").
2)Όπου,
στα "δρώμενα" στην Ουκρανία μετά το νικηφόρο πραξικόπημα
των
"χρωματιστών" φιλελευθερό|Ναζί του "Ευρώ|Μαϊντάν" στο Κίεβο
που
προώθησαν η "πολιτισμένη" Ε.Ε. και οι "ήπια ιμπεριαλιστικές" Η.Π.Α.
στην
"εφαρμογή" της διαβόητης "νέας συμφωνίας για εκεχειρία"
στα
Ανατολικά,οι ένοπλοι της χούντας του Κιέβου σφυροκόπησαν
με
το πυροβολικό τους την αστικής φύσεως "Λαϊκή Δημοκρατία"
του
Ντονέτσκ 27 φορές σε 24 ώρες
(Βλέπε
το άρθρο του "Itar-Tass",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Donetsk Republic: Kiev΄s military violate ceasefire 27 times").
3)Η
οποία πίεση εξασφαλίστηκε στην "συγκεκριμένη" περίπτωση
της
Ιρλανδίας και από την πελώρια κρίση του πολιτικού εποικοδομήματος
του
οποίου η Καθολική Εκκλησία ήταν "εκεί" κύριος πυλώνας.
4)Οι
οποίες συγκρούσεις είναι απολύτως πραγματικές και ενδεχόμενα
και
αιματηρές-βλέπε λ.χ. σύγκρουση "κοσμικών" και "θρησκευτικών"
στην
Μέση Ανατολή-αλλά και εξίσου απόλυτα άσχετες με το θέμα
της
"βίαιης" κοινωνικής απελευθέρωσης των εργατών.
5)Ήτοι,
η φτώχεια στην "εποχή μας" εξασφαλίζει απλά και ωμά πολλά από όσα
τις
"εποχές" του "κράτους πρόνοιας" χρειαζόταν
ένας
ολόκληρος ιδεολογικός(παπαδίστικος,"εθνικός" κ.λ.π.) μηχανισμός
για
να πετύχει.
6)Που
δεν σημαίνει προφανώς ότι "άρα" πρέπει να είμαστε ενάντια
σε
τέτοια αιτήματα.
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" για τον ρεφορμισμό:
Ενώ
στο(γνωστό μας) κατακτημένο Μαλί,στρατιώτες
του
πολύ αδύναμου αστικού κράτους εκτέλεσαν δημόσια
9-
καταπιεσμένους από όλα τα καθεστώτα νομάδες-Τουαρέγκ
και
εξέθεσαν τα πτώματα τους επί ώρες σε κοινή θέα
(Βλέπε
το άρθρο των "Yahoo News",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Mali separatists say soldiers publicly killed 9 Tuaregs")-
έτσι
"επιβραβεύοντας" την "λαμπρή" στρατηγική
των
"παραδοσιακών" αντί|"ηγετών" αυτών(των Τουαρέγκ δηλαδή)
που
"αρχικά" έκλεισαν "συμμαχία" με τους "φανατικούς" και
στην
"συνέχεια" με τους "πολιτισμένους" αντί|"τρομοκράτες" ιμπεριαλιστές
για
να καταλήξουν να τους την πέφτουν και οι 2,
στο
"μετά την αποχώρηση" Ιράκ,η Αμερικανική πολεμική αεροπορία
στην
"επιστροφή" της στην άτυχη "χώρα",που διέταξε
ο
"πάρα πολύ προοδευτικός πλέον" Ομπάμα,εξαπέλυσε
22
"επιπλέον"(των όσων γνωρίζουμε) επιδρομές κατά "φανατικών"
του
"Χαλιφάτου πλέον" ΙΚ και στην "άφιξη" της
στην
πρώην "αδελφική" Συρία1 εξαπέλυσε 5 "επιπλέον"
(των
όσων γνωρίζουμε) βομβαρδισμούς ομοίως
(Βλέπε
την σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα του "U.S. Department of Defense"
με
την ημερομηνία της 23ης Μαϊου).
Με
τα παραπάνω αξιομνημόνευτα κατά νου ας πάμε τώρα στην Ε.Ε.-ήτοι
στη
Νέο-Μεσαιωνική Αυτοκρατορική "πολιτισμένη Ευρώπη"2|όπου
η
"χώρα μας" είναι υπερήφανο μέλος-και ειδικότερα στην "πολιτισμένη" Ιρλανδία
όπου,
με αφορμή το ότι σε "ελεύθερο δημοψήφισμα" το 62% των ψηφισάντων τάχθηκε
υπέρ
της νομιμοποίησης των γάμων των ομοφυλοφύλων
(Βλέπε
BBC της 24ης Μαϊου,στο Διαδίκτυο),προκύπτει καταρχάς το πολιτικό ερώτημα
του
πως είναι δυνατό αυτό να συνέβη σε μία "χώρα" όπου
το-
τάχα"λήξαν επιτυχώς"-θυσιαστικό "Μημόνιο" συνεχίζει ακάθεκτο σε βάρος
των
μαζών αντιμετωπίζοντας πολύ λιγότερες(εν συνόλω) "ακραίες" αντιδράσεις
από
ότι στις υπόλοιπες "χώρες" που το υφίστανται(το "Μνημόνιο" δηλαδή)
και
συνολικότερα του πως όλο αυτό ταιριάζει με τον
σε
ιστορική παρακμή και πτώση καπιταλισμό που όπως ξέρουμε βασίζεται
στην
διπλή καταπίεση των γυναικών και για αυτό είχε καλλιεργήσει
την
νομική καταπίεση των ομοφυλοφύλων?
Η
απάντηση και στα 2 παραπάνω ερωτήματα βρίσκεται στην φύση αυτού
που
συμβατικά αποκαλούμε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση
η
οποία είναι(μεταξύ πολλών άλλων|χωρίς εισαγωγικά|που ξέρουμε) και ακριβώς αυτό
που
λέει η λέξη-ήτοι φιλελεύθερη στο επίπεδο του πολιτικού εποικοδομήματος καθώς
με
την προύπόθεση ότι υπάρχει επαρκής πίεση3 μπορεί να ενσωματώσει(μερικά) ορισμένα αιτήματα
που
έχουν να κάνουν με ατομικά δικαιώματα στον βαθμό που αυτά δεν θίγουν
το
βασικό και αδιαπραγμάτευτο,δηλαδή την ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Η
προώθηση των εν λόγω αιτημάτων αναλαμβάνεται|εργολαβικά πρακτικά|από αυτό
που
έχουμε αποκαλέσει "παγκοσμιοποιημένες μεσαίες τάξεις"-ενώ η αντίθεση
σε
αυτά αναλαμβάνεται"επίσης εργολαβικά|από αυτό
που
αποκαλούμε "παραδοσιακές μεσαίες τάξεις"-και έτσι ανθούν
οι
"συγκρούσεις αξιών" και "ταυτότητας"4,
προς
μεγάλη τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού,ενώ η "όλο και πιο επίσημα' ολιγαρχική διάρθρωση
της
ταξικής δομής(και του πολιτικού εποικοδομήματος) εξασφαλίζει "εκ του φυσικού"5
τα
όσα πριν χρειαζόταν ένας ολόκληρος ιδεολογικός μηχανισμός
για
να τα 'δικαιολογεί" και για να τα "νομιμοποιεί" ή για να το πούμε διαφορετικά
το
δίδαγμα που προκύπτει είναι το ότι,άσχετα με το πως όλα αυτά τα αιτήματα ξεκίνησαν
να
προβάλλονται(πολύ ορθά) με τον από τα κάτω αναβρασμό της δεκαετίας του 1960, αυτή
την
στιγμή δεν έχουν "ως τέτοια"6 την παραμικρή αντισυστημική(χωρίς εισαγωγικά) διάσταση
και
η συνεχής ενασχόληση με αυτά δεν δείχνει παρά την "πλατιά" μετατροπή
της
αείποτε άκρας αριστεράς σε φιλελεύθερη ομάδα πίεσης και τίποτα περαιτέρω
ή
για να το πούμε διαφορετικά έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα στην "εποχή μας"
όπου:
Απουσιάζει πλήρως ο συνειδητός παράγοντας ο οποίος να οδηγήσει την "αυθόρμητη"
κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
"βίαιη" σοσιαλιστική επανάσταση
και την
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια,αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση
των εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" για τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Όπου,
στην "πολιτισμένη" και "αλλος αέρας" Γαλλία,αυτονόητα.
η
"κοινή γνώμη"-χάρη στα "Je suis Charlie"-τάσσεται σύμφωνα
με
πρόσφατη δημοσκόπηση σε ποσοστό 55% υπέρ μίας στρατιωτικής επιδρομής
στην
Συρία ενώ το 2013 σε αντίστοιχη δημοσκόπηση τασσόταν κατά 64% κατά
(Βλέπε
το άρθρο του "Arab News",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"French public now for military intervention in Syria-poll").
2)Όπου,
στα "δρώμενα" στην Ουκρανία μετά το νικηφόρο πραξικόπημα
των
"χρωματιστών" φιλελευθερό|Ναζί του "Ευρώ|Μαϊντάν" στο Κίεβο
που
προώθησαν η "πολιτισμένη" Ε.Ε. και οι "ήπια ιμπεριαλιστικές" Η.Π.Α.
στην
"εφαρμογή" της διαβόητης "νέας συμφωνίας για εκεχειρία"
στα
Ανατολικά,οι ένοπλοι της χούντας του Κιέβου σφυροκόπησαν
με
το πυροβολικό τους την αστικής φύσεως "Λαϊκή Δημοκρατία"
του
Ντονέτσκ 27 φορές σε 24 ώρες
(Βλέπε
το άρθρο του "Itar-Tass",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Donetsk Republic: Kiev΄s military violate ceasefire 27 times").
3)Η
οποία πίεση εξασφαλίστηκε στην "συγκεκριμένη" περίπτωση
της
Ιρλανδίας και από την πελώρια κρίση του πολιτικού εποικοδομήματος
του
οποίου η Καθολική Εκκλησία ήταν "εκεί" κύριος πυλώνας.
4)Οι
οποίες συγκρούσεις είναι απολύτως πραγματικές και ενδεχόμενα
και
αιματηρές-βλέπε λ.χ. σύγκρουση "κοσμικών" και "θρησκευτικών"
στην
Μέση Ανατολή-αλλά και εξίσου απόλυτα άσχετες με το θέμα
της
"βίαιης" κοινωνικής απελευθέρωσης των εργατών.
5)Ήτοι,
η φτώχεια στην "εποχή μας" εξασφαλίζει απλά και ωμά πολλά από όσα
τις
"εποχές" του "κράτους πρόνοιας" χρειαζόταν
ένας
ολόκληρος ιδεολογικός(παπαδίστικος,"εθνικός" κ.λ.π.) μηχανισμός
για
να πετύχει.
6)Που
δεν σημαίνει προφανώς ότι "άρα" πρέπει να είμαστε ενάντια
σε
τέτοια αιτήματα.
