Ιράκ-Αίγυπτος-Επισημάνσεις
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" με τον ρεφορμισμό:
Στο
"μετά την αποχώρηση"
Ιράκ
"...Τουλάχιστον 71 άνθρωποι σκοτώθηκαν...και 220
τραυματίστηκαν..."-όταν-"...Δέκα παγιδευμένα αυτοκίνητα
εξερράγησαν σε...συνοικίες της ιρακινής πρωτεύουσας..."-
οι οποίες ήταν κυρίως "Σιτικές"-"...την ώρα που πολλοί
κάτοικοι πήγαιναν στη δουλειά τους...".
(Βλέπε
Σταλινικό ρεφορμιστικό "Ριζοσπάστη"1 της 29ης Αυγούστου,
στο
Διαδίκτυο).
Να
προσθέσουμε στα παραπάνω αξιομνημόνευτα ότι σύμφωνα
με το λίαν συντηρητικό(στους υπολογισμούς του)
"Iraq Body Count" αυτό τον Αύγουστο έχουν σκοτωθεί
έως τώρα
725 Ιρακινοί σε "διαδογματικές" επιθέσεις κάθε είδους.
Στην
"δημοκρατική μεταβατική" Αίγυπτο σε μία λίαν συμβολική
κίνηση ο "μεταβατικός πρόεδρος"(ανδρείκελο των "εθνικών"
στρατηγών) ανακοίνωσε μία αλλαγή στην διατύπωση του
όρκου των αξιωματικών του στρατού του αστικού κράτους.
Έτσι
λοιπόν ενώ έως τώρα οι αξιωματικοί ορκίζονταν και
"πίστη στον πρόεδρο"(ως σύμβολο τάχα της "υπεροχής της
πολιτικής εξουσίας") από εδώ και στο εξής αυτό απαλείφεται(!)
και μένει μόνο ο όρκος πίστης "στους ανωτέρους"
στην στρατιωτική ιεραρχία!
(Βλέπε
το άρθρο του "Al Arabiya",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Egyptian soldiers will no longer swear loyalty to president").
Έχοντας
πει όλα αυτά χρειάζεται να κάνουμε 2 επισημάνσεις:
Αφενός
για την Αίγυπτο όλα όσα
υποτίθεται ότι "ανακαλύφθηκαν" τώρα(μετά την μεγάλη
σφαγή που εξαπέλυσαν οι πραξικοπηματίες) για τα πολιτικά
χαρακτηριστικά των φιλελεύθερων και της "αριστεράς"
ήταν απολύτως ορατά
(για
όποιον ήθελε να τα δει δηλαδή)
από
πολύ πιο πριν και στην πραγματικότητα "ήδη" από την πολύνεκρη
λαϊκή εξέγερση που έριξε τον τύραννο Μουμπάρακ.
Άρα
(χωρίς εισαγωγικά) λοιπόν ήταν δεδομένο ότι όλοι αυτοί το μόνο
που μπορούσαν να κάνουν ήταν να οδηγήσουν το
"αυθόρμητο"
κίνημα στον γκρεμό μέσα από όποιο "σενάριο"-όπως και έκαναν.
Μέσα
σε όλους αυτούς αυτονόητα περιλαμβάνεται κάτι που ονομάζεται
"Επαναστάτες Σοσιαλιστές"(για άγνωστους σε εμάς λόγους)
το οποίο
διαδοχικά χαϊδεύτηκε με τον στρατό στην πρώτη φάση,
χαϊδεύτηκε με την "Αδελφότητα" στην δεύτερη φάση
και συμμετείχε στο "Τάμαροντ" και την "κοσμική αντιπολίτευση"
(και νυν συμπολίτευση) στην τρίτη φάση
έως την στιγμή που
στο πρότυπο του Ελ Μπαραντέι αποφάσισε να "αποστασιοποιηθεί""
για να αποποιηθεί τις ευθύνες του για την όλη πολιτική καταστροφή
σε βάρος των μαζών.
Η
στρατηγική ρίζα που οδήγησε σε όλα αυτά τα 'ωραία" ήταν φυσικά
η "θεωρία"
της
παντελώς ανύπαρκτης υποτιθέμενης "δημοκρατικής επανάστασης"
ή
για να το πούμε διαφορετικά η απόρριψη
της
"βίαιης" σοσιαλιστικής επανάστασης.
Για
την πρώην "αδελφική" Συρία τώρα φυσικά η δική μας στάση υπέρ
της ήττας
της
"δημοκρατικής" αντεπανάστασης
δεν
ξεκινάει από τα χημικά που χρησιμοποίησε για να δώσει το
πρόσχημα στους "πρόθυμους" ιμπεριαλιστές να εξαπολύσουν
το "επίσημο" ντου ενάντια στις δυνάμεις του τυράννου.
Αντίθετα
ακόμα και αν ο Άσαντ ο Β είχε παραδεχθεί δημοσίως και γραπτώς
ότι οι δικοί του ένοπλοι ήταν αυτοί που τα έριξαν πάλι εμείς
θα καλούσαμε σε ήττα της "Σουνιτικής Άνοιξης"
διότι-
για όποιον έχει μάτια για να δει-αυτό το πράγμα έχει καταλήξει
μέσα στο τέλειο στρατηγικό κενό να είναι
(τουλάχιστον από το φθινόπωρο του 2011 και πιθανότατα
από νωρίτερα)
το πεζικό
μίας ιμπεριαλιστικής επιδρομής σε "ανεπίσημη" εξέλιξη
ενάντια σε μία "χώρα" του "Τρίτου Κόσμου" και πρώην
αποικία της "πολιτισμένης" Δύσης2-
άσχετα
με το ότι η όλη ιστορία στην Συρία ξεκίνησε ως μία "πηγαία
αναταραχή"(που ποτέ δεν έγινε επανάσταση βέβαια και ούτε καν
εξέγερση) μερίδας των από κάτω ενάντια σε έναν αιμοσταγή
δικτάτορα.
Όμως,
με τα παραπάνω δεδομένα το γεγονός παραμένει πως αυτή την
στιγμή το πρόσχημα που χρησιμοποιείται για το πιθανό "επίσημο"
ντου είναι αυτό της χρήσης των χημικών όπλων από το καθεστώς
της Δαμασκού
και
κατά συνέπεια το να "προβάλλεται" η
υποτιθέμενη
"αντίθεση στην ιμπεριαλιστική επιδρομή"
ενώ
ταυτόχρονα αναπαράγεται όλη η "αφήγηση" περί των "χημικών
όπλων που ρίχνει ο τύραννος στον λαό του"
αντικειμενικά
(και
ασχέτως "προθέσεων")
σημαίνει στήριξη του ενδεχόμενου "επίσημου" χτυπήματος
πίσω
από ένα φύλλο συκής "αντί|ιμπεριαλιστικής αντίθεσης".
Έτσι
γίνονται αυτά τα πράγματα στην "εποχή μας" όπου:
Απουσιάζει
πλήρως ο συνειδητός παράγοντας ο οποίος να οδηγήσει
την κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"-
δηλαδή
στην "χώρα μας"
και
υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής ¨πολιτισμένης Ευρώπης"-
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση των
εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" με τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Όπου
(στο ίδιο) στην γνωστή μας Λαοκρατική Δημοκρατία του Κονγκό
"...Ελικόπτερα
και χερσαίες δυνάμεις της "Ταξιαρχίας Επέμβασης" του..."-
επαίσχυντου ιμπεριαλιστικού-"...Ο.Η.Ε....επιτέθηκαν...σε
δυνάμεις της αντικυβερνητικής..."-"αντικυβερνητικής" δηλαδή-
"...ένοπλης οργάνωσης Μ23 έπειτα από νέα απόπειρα της να
καταλάβει τα περίχωρα της πόλης Γκόμα...".
2)Η
αντίθεση στην ιμπεριαλιστική επιδρομή και το "τοπικό"
πεζικό της
φυσικά σε καμία περίπτωση
δεν σημαίνει
και στήριξη του εντελώς σάπιου Συριακού Μπάαθ
ούτε βέβαια
και απόδοση σε αυτό τυχόν "αντί|ιμπεριαλιστικών" περγαμηνών.
Στην εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη
πολιτική περίοδο "πολιτικής ενότητας" με τον ρεφορμισμό:
Στο
"μετά την αποχώρηση"
Ιράκ
"...Τουλάχιστον 71 άνθρωποι σκοτώθηκαν...και 220
τραυματίστηκαν..."-όταν-"...Δέκα παγιδευμένα αυτοκίνητα
εξερράγησαν σε...συνοικίες της ιρακινής πρωτεύουσας..."-
οι οποίες ήταν κυρίως "Σιτικές"-"...την ώρα που πολλοί
κάτοικοι πήγαιναν στη δουλειά τους...".
(Βλέπε
Σταλινικό ρεφορμιστικό "Ριζοσπάστη"1 της 29ης Αυγούστου,
στο
Διαδίκτυο).
Να
προσθέσουμε στα παραπάνω αξιομνημόνευτα ότι σύμφωνα
με το λίαν συντηρητικό(στους υπολογισμούς του)
"Iraq Body Count" αυτό τον Αύγουστο έχουν σκοτωθεί
έως τώρα
725 Ιρακινοί σε "διαδογματικές" επιθέσεις κάθε είδους.
Στην
"δημοκρατική μεταβατική" Αίγυπτο σε μία λίαν συμβολική
κίνηση ο "μεταβατικός πρόεδρος"(ανδρείκελο των "εθνικών"
στρατηγών) ανακοίνωσε μία αλλαγή στην διατύπωση του
όρκου των αξιωματικών του στρατού του αστικού κράτους.
Έτσι
λοιπόν ενώ έως τώρα οι αξιωματικοί ορκίζονταν και
"πίστη στον πρόεδρο"(ως σύμβολο τάχα της "υπεροχής της
πολιτικής εξουσίας") από εδώ και στο εξής αυτό απαλείφεται(!)
και μένει μόνο ο όρκος πίστης "στους ανωτέρους"
στην στρατιωτική ιεραρχία!
(Βλέπε
το άρθρο του "Al Arabiya",στο Διαδίκτυο,
με τίτλο
"Egyptian soldiers will no longer swear loyalty to president").
Έχοντας
πει όλα αυτά χρειάζεται να κάνουμε 2 επισημάνσεις:
Αφενός
για την Αίγυπτο όλα όσα
υποτίθεται ότι "ανακαλύφθηκαν" τώρα(μετά την μεγάλη
σφαγή που εξαπέλυσαν οι πραξικοπηματίες) για τα πολιτικά
χαρακτηριστικά των φιλελεύθερων και της "αριστεράς"
ήταν απολύτως ορατά
(για
όποιον ήθελε να τα δει δηλαδή)
από
πολύ πιο πριν και στην πραγματικότητα "ήδη" από την πολύνεκρη
λαϊκή εξέγερση που έριξε τον τύραννο Μουμπάρακ.
Άρα
(χωρίς εισαγωγικά) λοιπόν ήταν δεδομένο ότι όλοι αυτοί το μόνο
που μπορούσαν να κάνουν ήταν να οδηγήσουν το
"αυθόρμητο"
κίνημα στον γκρεμό μέσα από όποιο "σενάριο"-όπως και έκαναν.
Μέσα
σε όλους αυτούς αυτονόητα περιλαμβάνεται κάτι που ονομάζεται
"Επαναστάτες Σοσιαλιστές"(για άγνωστους σε εμάς λόγους)
το οποίο
διαδοχικά χαϊδεύτηκε με τον στρατό στην πρώτη φάση,
χαϊδεύτηκε με την "Αδελφότητα" στην δεύτερη φάση
και συμμετείχε στο "Τάμαροντ" και την "κοσμική αντιπολίτευση"
(και νυν συμπολίτευση) στην τρίτη φάση
έως την στιγμή που
στο πρότυπο του Ελ Μπαραντέι αποφάσισε να "αποστασιοποιηθεί""
για να αποποιηθεί τις ευθύνες του για την όλη πολιτική καταστροφή
σε βάρος των μαζών.
Η
στρατηγική ρίζα που οδήγησε σε όλα αυτά τα 'ωραία" ήταν φυσικά
η "θεωρία"
της
παντελώς ανύπαρκτης υποτιθέμενης "δημοκρατικής επανάστασης"
ή
για να το πούμε διαφορετικά η απόρριψη
της
"βίαιης" σοσιαλιστικής επανάστασης.
Για
την πρώην "αδελφική" Συρία τώρα φυσικά η δική μας στάση υπέρ
της ήττας
της
"δημοκρατικής" αντεπανάστασης
δεν
ξεκινάει από τα χημικά που χρησιμοποίησε για να δώσει το
πρόσχημα στους "πρόθυμους" ιμπεριαλιστές να εξαπολύσουν
το "επίσημο" ντου ενάντια στις δυνάμεις του τυράννου.
Αντίθετα
ακόμα και αν ο Άσαντ ο Β είχε παραδεχθεί δημοσίως και γραπτώς
ότι οι δικοί του ένοπλοι ήταν αυτοί που τα έριξαν πάλι εμείς
θα καλούσαμε σε ήττα της "Σουνιτικής Άνοιξης"
διότι-
για όποιον έχει μάτια για να δει-αυτό το πράγμα έχει καταλήξει
μέσα στο τέλειο στρατηγικό κενό να είναι
(τουλάχιστον από το φθινόπωρο του 2011 και πιθανότατα
από νωρίτερα)
το πεζικό
μίας ιμπεριαλιστικής επιδρομής σε "ανεπίσημη" εξέλιξη
ενάντια σε μία "χώρα" του "Τρίτου Κόσμου" και πρώην
αποικία της "πολιτισμένης" Δύσης2-
άσχετα
με το ότι η όλη ιστορία στην Συρία ξεκίνησε ως μία "πηγαία
αναταραχή"(που ποτέ δεν έγινε επανάσταση βέβαια και ούτε καν
εξέγερση) μερίδας των από κάτω ενάντια σε έναν αιμοσταγή
δικτάτορα.
Όμως,
με τα παραπάνω δεδομένα το γεγονός παραμένει πως αυτή την
στιγμή το πρόσχημα που χρησιμοποιείται για το πιθανό "επίσημο"
ντου είναι αυτό της χρήσης των χημικών όπλων από το καθεστώς
της Δαμασκού
και
κατά συνέπεια το να "προβάλλεται" η
υποτιθέμενη
"αντίθεση στην ιμπεριαλιστική επιδρομή"
ενώ
ταυτόχρονα αναπαράγεται όλη η "αφήγηση" περί των "χημικών
όπλων που ρίχνει ο τύραννος στον λαό του"
αντικειμενικά
(και
ασχέτως "προθέσεων")
σημαίνει στήριξη του ενδεχόμενου "επίσημου" χτυπήματος
πίσω
από ένα φύλλο συκής "αντί|ιμπεριαλιστικής αντίθεσης".
Έτσι
γίνονται αυτά τα πράγματα στην "εποχή μας" όπου:
Απουσιάζει
πλήρως ο συνειδητός παράγοντας ο οποίος να οδηγήσει
την κίνηση των μαζών με "διαρκή" βήματα
στην
επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Κατά
συνέπεια αυτό που χρειάζεται "εκεί" και "εδώ"-
δηλαδή
στην "χώρα μας"
και
υπερήφανο μέλος
της
Νέο-Μεσαιωνικής Αυτοκρατορικής ¨πολιτισμένης Ευρώπης"-
και
οπουδήποτε αλλού
είναι η
απόρριψη
όλων των άπειρων λάθος λύσεων
και η
υιοθέτηση
της
σωστής λύσης.
Η οποία είναι το άπλωμα της "διαρκούς" και "βίαιης"
επαναστατικής πολιτικής στις μάζες.
Αυτό εξασφαλίζεται μόνο με την οικοδόμηση ενός
πραγματικού μαζικού Επαναστατικού Μαρξιστικού
ρεύματος.
Για να προκύψει κάτι τέτοιο χρειάζεται η κατάλυση των
εμποδίων που θέτει η "πολιτική ενότητα" και
"μονιμότερη πολιτική συσπείρωση" με τον ρεφορμισμό
που διάφοροι "πολύ ριζοσπάστες" ή|και "αντικαπιταλιστές"
προωθούν διεθνώς και στην Ελλάδα-όπως λ.χ.
η εξαιρετικά δυσάρεστη και απολύτως απαράδεκτη ηγεσία της ΔΕΑ.
Σημειώσεις:
1)Όπου
(στο ίδιο) στην γνωστή μας Λαοκρατική Δημοκρατία του Κονγκό
"...Ελικόπτερα
και χερσαίες δυνάμεις της "Ταξιαρχίας Επέμβασης" του..."-
επαίσχυντου ιμπεριαλιστικού-"...Ο.Η.Ε....επιτέθηκαν...σε
δυνάμεις της αντικυβερνητικής..."-"αντικυβερνητικής" δηλαδή-
"...ένοπλης οργάνωσης Μ23 έπειτα από νέα απόπειρα της να
καταλάβει τα περίχωρα της πόλης Γκόμα...".
2)Η
αντίθεση στην ιμπεριαλιστική επιδρομή και το "τοπικό"
πεζικό της
φυσικά σε καμία περίπτωση
δεν σημαίνει
και στήριξη του εντελώς σάπιου Συριακού Μπάαθ
ούτε βέβαια
και απόδοση σε αυτό τυχόν "αντί|ιμπεριαλιστικών" περγαμηνών.
